က်ေနာ္က ဦးတင္ေမာင္ဝင္းကို မေတြ႔ဖူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာ မည္ ကိုေတာ့ အေစာႀကီး ကတည္းက ၾကားဖူး ခဲ့ပါတယ္။ ကိုကိုးကၽြန္း ကိုေရာက္ ကာစ ညေတြမွာ ေရနံဆီမီး အိမ္ေလးေတြ သာရွိ တာမို႔ အစည္း အေဝး တိုးတိုး ႀကိတ္ႀကိတ္ လုပ္ခ်င္လုပ္၊ မဟုတ္ရင္ ေလကန္ၾက ပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္၊ ေထာင္တကာ ကလာတဲ့လူေတြမို႔ ကိုယ့္ေထာင္ အေတြ႔ အႀကံဳေတြ ထဲက ေျပာစမွတ္ ေလးေတြကို ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အခါမွာ အင္းစိန္ေထာင္ နံပါတ္ (၅) အေဆာင္က ရဲေဘာ္ ေတြဆီက စိတ္ဝင္ စားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားရ တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အေဆာင္ကို ေက်ာင္းသားေဆာင္ လို႔လည္း ေခၚၾက ပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ေဆာင္လို႔ ေခၚေပမယ့္ ေက်ာင္းသား ေတြက အေပၚထပ္၊ ဝန္ႀကီးေတြ၊ အတြင္း ဝန္ေတြ၊ နာမည္ႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေတြက ေအာက္ထပ္ ဆိုသလို ေနရ တာျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ဆီကတဆင့္ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းတို႔ အဖမ္းခံရတဲ့အခါ သူ႔ဖခင္ဦးဝင္းရွိရာ
(၅) ေဆာင္ကို ညႀကီးမင္းႀကီးပို႔လာပံု စတာေတြ ၾကားဖူးရပါတယ္။ အေဖ့ကိုဖမ္းၿပီးေနာက္ သားကိုထပ္ဖမ္းထည့္လိုက္တဲ့ကိစၥမို႔ က်န္ႏိုင္ငံေရးသမား ေတြက စာနာစြာနဲ႔ စိတ္ဝင္ တစား၊ ေစာင့္ၾကည့္ၾကပံုေတြ ၾကားသိရခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္က်န္တာေတြကေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းကိုယ္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိမွာ ေရးထားတာမွာ ဖတ္ဖူးၾကၿပီးသားမို႔ အထူးမေရးလိုေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထူးထူးျခားျခား ေထာက္ျပခ်င္တဲ့အခ်က္ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းတို႔ဟာ (ဆိုလိုတာမိသားစုတစုလံုး) ရွစ္ေလးလံုး အင္အားစုေတြ ထိုင္း-ဗမာနယ္စပ္ကို ေရာက္လာတယ္လို႔ ၾကားရတဲ့အခါမွာ သူတို႔အဖို႔ အေျခက်ေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကေန ေဖာင္ဖ်က္ၿပီး ဒီအင္အားစုေတြနဲ႔ လက္တြဲလုပ္ဖို႔ ထိုင္း-ဗမာနယ္စပ္ကို ေျပာင္းလာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔နယ္စပ္မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြနဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္လိုက္ရင္ ဒါဟာ ဘယ္လို စြန္႔လႊတ္မႈမ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆိုတာ အားလံုးသေဘာေပါက္ပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္က အဲဒီလို ေနာက္မွေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအပါ အတုိက္အခံအင္အားစုေတြနဲ႔ မူလဒီေဒသမွာ ရွိေနတဲ့ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုေတြအၾကား နားလည္မႈရေအာင္၊ အထူးသျဖင့္ တုိင္းရင္းသားအင္အားစုေတြက သူတို႔ကို လက္ခံလာေအာင္ လုပ္ရာမွာ ဦးတင္ေမာင္ဝင္းဟာ အဓိကလႈပ္ရွားခဲ့သူတဦးလို႔ ၾကားရ၊ နားလည္ရပါတယ္။ သူလိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္သာ ထိုင္း-ဗမာနယ္စပ္မွာ နဝတ-နအဖဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ အရင္ထက္ပိုမ်ားျပား၊ ႀကီးထြားလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ က်ေနာ့္အျမင္မွာ ဒါကပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူဟာ ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ အထိ မူေပၚမွာႀကံ့ႀကံ့ခို္င္ ရပ္တည္သြားတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ သူ႔တသက္မွာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အေလွ်ာ့ေပးလိုစိတ္၊ အသိအမွတ္ျပဳလိုတဲ့ဆႏၵသေဘာထား တစကၠန္႔၊ တစက္ကမွ မေဖာ္ျပခဲ့ပါဘူး။
တကယ္ကို အာဇာနည္ပီသသူပါ။
ဒီေနရာမွာ အာဇာနည္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ နည္းနည္း ျဖတ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဗမာေဝါဟာရ သက္သက္သေဘာဆိုရင္ေတာ့ အာဇာနည္ဆိုတာ ေသလြန္သူေတြကိုမွ ေခၚေဝၚတာမဟုတ္ပါ။ အသက္ရွင္ေနထိုင္သူမ်ားကိုလည္း ဒီဂုဏ္ပုဒ္နဲ႔ထိုက္တန္ရင္ ေခၚလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘက္ေခတ္မွာက်ေတာ့ အာဇာနည္ဆိုတာ ျပည္သူလူထုအတြက္ ကိုယ့္အသက္ကို စြန္႔လႊတ္သြားသူေတြ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ပဲ အမ်ားက လက္ခံသံုးစြဲေနၾကပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ အာဇာနည္တိုင္းကို တေယာက္မက်န္ ဂုဏ္ျပဳရပါမယ္။ တိုက္ပြဲမွာက်ဆံုးသူျဖစ္ေစ၊ ေထာင္ထဲမွာက်ဆံုးသူျဖစ္ေစ၊ ေဆး႐ံုမွာ ကိုယ့္အိမ္မွာ က်ဆံုးသူျဖစ္ေစ၊ ျပည္သူလူထုအတြက္ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ရန္သူကို ဆန္႔က်င္ရင္း က်ဆံုး (ကြယ္လြန္) သူေတြကို အာဇာနည္လို႔ သတ္မွတ္ရမယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ အေျခအေနေပးရင္ေပးသလို သူတို႔ကို ထိုက္တန္စြာ ဂုဏ္ျပဳရပါမယ္။ တေန႔မွာ သူတို႔အတြက္ အာဇာနည္ဗိမာန္ႀကီး တည္ေဆာက္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔မွာလည္း တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳရပါမယ္။
တခါက ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ရွမ္းျပည္အလယ္ပိုင္း ေျပာက္က်ားအေျခခံေဒသမွာ သတ္မွတ္ခ်က္တခုလုပ္ထားပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္ကို ျမႇဳပ္ထားတဲ့ေနရာအနား ျဖတ္သြားတိုင္း ရဲေဘာ္ေတြဟာ ေက်ာက္ခဲတလံုး တင္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီလိုေနရာေတြမွာ ေက်ာက္တိုင္လိုလို၊ ေက်ာက္ပံုလိုလို အထိမ္းအမွတ္ေလးေတြ ျဖစ္တည္လာခဲ့ပါတယ္။
ကိုကိုးကၽြန္းမွာလည္း က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အခမ္းအနား၊ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ စတာေတြကို အင္မတန္မွ ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္တေယာက္ က်ဆံုးတယ္ဆိုရင္ပဲ ခ်က္ခ်င္း အင္တာေနရွင္နယ္ သီခ်င္းဆို၊ ေနာက္မွာ သီးသန္႔ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားလုပ္၊ သူ႔ပုံတူေရးဆြဲ၊ သူ႔ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း ေရးစပ္သီဆိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ အာဇာနည္ (၈) ဦးစလံုးအတြက္ သီးသန္႔ေက်ာက္တိုင္စိုက္ထူၿပီး ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနား လုပ္ပါတယ္။ မဟာမိတ္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားကိုလည္း ဖိတ္ၾကားလို႔ တက္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အာဇာနည္ (၈) ေယာက္ အထိမ္းအမွတ္ (၈) ေပနဲ႔ (၈) လက္မအျမင့္၊ (၈) ေျမႇာင့္ပံု၊ ထိပ္မွာၾကယ္နီႀကီးနဲ႔ ေက်ာက္တိုင္ေဆာက္ဖို႔အတြက္ လုိအပ္တဲ့ ဘိလပ္ေျမ၊ ထံုး၊ အုတ္ စတာေတြကို အာဏာပိုင္ေတြဆီမွာ တိုက္ပြဲရဲ႕ေအာင္ပြဲ အရွိန္နဲ႔ ေလမာမာနဲ႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ ကိုကိုးကၽြန္းကေန ျပန္ပို႔တဲ့ေန႔ မနက္အေစာႀကီး၊ မိုးမလင္းမီမွာ သူတို႔ကိုျမႇဳပ္ႏွံတဲ့ေနရာကို အားလံုးသြားၿပီး တည္ၾကည္ေလးနက္စြာ အေလးျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေထာက္ျပစရာ ျပႆနာတခုရွိေနပါတယ္။ အဲဒါက ျပည္တြင္းျပည္ပက တခ်ဳိ႕လူေတြဟာ လက္နက္ခ်ေတြ၊ သစၥာ ေဖာက္ေတြကိုလည္း သူတို႔ေသဆံုးတဲ့အခါမွာ သူရဲေကာင္းအာဇာနည္ေတြနဲ႔ တတန္းတည္းထား ဂုဏ္ျပဳေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီလက္နက္ခ်၊ ဒါမွမဟုတ္ သစၥာေဖာက္ဟာ စာေပအႏုပညာေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊ တခုခုေၾကာင့္ နာမည္ရတဲ့လူ ျဖစ္ေနရင္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြ၊ တနည္းအားျဖင့္ ငါဟာသူ႔မိတ္ေဆြလို႔ လက္မေထာင္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳစာေတြ ေရးဖြဲ႔တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ စိတ္လည္းပ်က္ရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ႕ စည္းေတြစံေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားတေယာက္အဖို႔ လက္နက္ခ်တယ္ဆိုတာ သာမန္ကိစၥေလးတခု၊ လူေတြ မလႊဲမေရွာင္သာ လုပ္ရတဲ့ကိစၥေလးတခုလို႔ ယူဆေနၾကဟန္တူပါတယ္။ ငါသာသူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ ဆိုတဲ့စဥ္းစားနည္းမ်ဳိး စဥ္းစားလိုက္ရဲ႕လား မသိပါဘူး။ လက္နက္ခ်ေလာကနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေလာကအၾကား ေသာင္ရင္းျမစ္ကေလးတခု၊ စည္းေၾကာင္းေလးတခု ျခားေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကမာၻႀကီး ျခားေနတာျဖစ္ပါတယ္။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲဒီလို ဂုဏ္ျပဳစာေတြကို အတိုက္အခံေတြရဲ႕ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ေတြ၊ စာေစာင္ေတြမွာ ေတြ႔ဖူးထားတဲ့အတြက္ အခုလို ဦးတင္ေမာင္ဝင္းကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနရာမွာ အဲဒါေတြနဲ႔ ေရာေထြးသြားမွာ တကယ္ပဲ စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲေျပာေျပာ “ပူဇာစ ပူဇေနယ်ာနံ” ဆိုတဲ့ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္ထိုက္၏ ဆိုတဲ့ စကားလိုပဲ က်ေနာ္ကလည္း ဂုဏ္ျပဳထိုက္သူကို ဂုဏ္ျပဳလိုတာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
အာဇာနည္မ်ား ကမာၻတိုင္ေအာင္ ဥဒါန္းတြင္ရမည္။
No comments:
Post a Comment