ႏိုဗဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုႏွင့္ ၁၉၉၁ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈ

ခင္ၿငိမ္းသစ္

၁၉၉၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ လထဲမွာ ျပည္ပ သတင္း မီဒီယာ ေတြကေန ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ ႏိုဗဲလ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုရရွိေၾကာင္း ေၾကညာ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသတင္းကို ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကို ေထာက္ခံတဲ့ ျပည္သူေတြက လိႈက္လႈိက္ လွဲလွဲ ႀကိဳဆိုခဲ့ပါတယ္။


ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ ျပည္သူထဲမွာ က်မလည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေလးစားတာက သူ႔ရဲ႕ အမ်ားအက်ိုဳးအတြက္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ႏိုင္တာေတြ၊ ပညာဉာဏ္ျမင့္မားတာေတြ စတဲ့ သူ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းေတြ ေၾကာင့္ပါ။ ခ်စ္ခင္တာကေတာ့ သူဟာ ျမန္မာ ပီသျပီး က်က္သေရရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တဦး ျဖစ္တဲ့ အျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕သမီး ျဖစ္တာေၾကာင့္လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။

က်မ ခပ္ငယ္ငယ္က ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္တိုင္း က်မအေဖက တာ၀ါလိန္းလမ္းမွာရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျပတိုက္ကို ေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေရာက္တုိင္းလည္း သူ ဘယ္က ၾကားလာမွန္းမသိတဲ့ စကားတခြန္းကို ေျပာျပေလ့ရွိပါတယ္။

အေဖက “ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေျပာဖူးတယ္ ေရနစ္ၿပီးေသသြားတဲ့ ေအာင္ဆန္းလင္းက အထက္ဆံုး၊ ၿပီးရင္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပဲ” လို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။

၁၉၈၈ ၾသဂုတ္လ ၂၆ ရက္ ေန႔က ေရႊတိဂံု ေစတီ အေနာက္ေျမာက္ဘက္ လူထုအစည္းအေ၀းပြဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ တရားေဟာေတာ့ ဗမာျပည္ လူငယ္လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (BYLF) က ဒုဥကၠ႒ ကိုေအာင္ဒင္ က က်မနဲ႔ မတင္တင္ဦးကို အန္တီ့ရဲ႕ လံုၿခံဳေရး ယူဖို႔ ေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကမွ အန္တီ့ကို အနီးကပ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာပါ။ က်မ က အန္တီ့ကို ျမန္မာ အမ်ိဳးသမီး တဦးအေနနဲ႔ သိပ္ကို သေဘာက်ခဲ့ ပါတယ္။

က်မရဲ႕ ဘႀကီးက ဦးသန္႔ရဲ႕ တတိယ ကိုယ္ေရးအတြင္း၀န္ အျဖစ္နဲ႔ ကုလသမဂၢမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္စဥ္က ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္နဲ႔ ဆံုခဲ့ဖူးတယ္လို႔ ဘႀကီးက ေျပာျပပါတယ္။ အန္တီက ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနရေပမယ့္ ျမန္မာ အ၀တ္အစားကို ခံုမင္သလို ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံ ကိုလည္း အျမတ္တႏုိး က်င့္သံုးတယ္လို႔ ဘႀကီးက ေျပာတယ္။

က်မတို႔ ခ်စ္ခင္ ေလးစားရတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ႏိုဗဲလ္ဆု ရတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာတဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုပါ စိတ္၀င္စားမိပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) က အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရထားေပမယ့္ အာဏာကို မလႊဲအပ္ေသးပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေကာလာဟလ သတင္းက ထြက္လာျပန္ပါတယ္။ အန္တီ ဆုယူမယ္ဆိုရင္ သြားခြင့္ျပဳမယ္၊ ျပန္လာခြင့္ေတာ့ မျပဳဘူးတဲ့၊ ဒီ ေကာလာဟလေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕လူေတြ စိတ္ပူၾကပါတယ္။ က်မ ကေတာ့ စိတ္မပူပါဘူး။ တကယ္လို႔ အဲဒါအမွန္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ထြက္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မ ယံုၾကည္လို႔ပါ။

တခ်ိဳ႕ လူႀကီးေတြက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ႏိုဗဲယ္ဆုရွင္ျဖစ္တဲ့ အန္တီ့ကို ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန မျဖစ္မေန လႊတ္ေပး ႏိုင္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လႊတ္ေပးဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပါ။ ေနာက္တႀကိမ္လည္း ထပ္မဖမ္း ေလာက္ေတာ့ဘူး လို႔ တြက္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ အေရးဟာ ပိုၿပီးတိုးတက္လာဖို႔ကိုလည္း ေမွ်ာ္လင့္ၾကပါတယ္။

တျခား ႏိုဗဲလ္ဆုရွင္ေတြ စုေပါင္းျပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးဖို႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေတာင္းဆိုလာၾကပါတယ္။ ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရး သမားေတြကိုလည္း ႁခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္လႊတ္ေပးဖို႔ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတာင္းဆို လာၾကပါတယ္။ တကမာၻလံုးကလည္း ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေရး ကို ပိုျပီး အာရုံ စိုက္လာပါတယ္။

က်မတို႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ မိသားစု၀င္ေတြကလည္း အန္တီ လြတ္ေျမာက္ျပီး ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန တိုးတက္လာဖို႔၊ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အျမန္ဆံုး ျပန္လြတ္လာဖို႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စား ေနၾကပါတယ္။

အဆိုး ျမင္တတ္တယ္လို႔ ေခၚရမလား၊ စစ္အစိုးရကို ကြက္တိျမင္တတ္တယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ လူေတြက ဘာမွ ပိုထူးျခားမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ခန္႔မွန္းၾကပါတယ္။ စစ္အစိုးရရဲ႕ သတင္းစာေတြကေတာ့ ႏိုဗဲယ္ဆုေရြးခ်ယ္ေရး အဖြဲ႔ကို အႀကီး အက်ယ္ ေ၀ဖန္ ပုတ္ခတ္ ေနပါတယ္။

တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အမ်ားစု ကလည္း စိတ္၀င္စားၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားတဲ့ သူေတြေတာင္ အန္တီ ႏိုဗဲလ္ဆု ရတဲ့အေၾကာင္းကို တဖြဖြ ေျပာေနၾကပါတယ္။ က်မ ႏိုင္ငံေရးကို စိတ္၀င္စားမွန္း သိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေမးပါတယ္။ “ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လႊတ္ေပးမွာလား” တဲ့။ က်မ ကလည္း “ လႊတ္ ေပးဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္” လို႔ပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က အျပင္မွာၾကားေနတဲ့ ေကာလာဟလ အတိုင္း အန္တီ ျပန္သြားရင္ ဘာလုပ္ၾကမွာလဲတဲ့။ ဒီေတာ့ က်မက “ ျပန္ခ်င္ရင္ အစကတည္းက ႏိုင္ငံေရး ဘယ္လုပ္ပါ့မလဲ။ ျပန္မွာေပါ့။ ငါေတာ့ အန္တီ့ကို ယံုတယ္၊ တိုက္ပြဲ မၿပီးေသးဘဲ ဘယ္ေတာ့မွျပည္သူကို ေက်ာခိုင္းမွာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ျပန္ေျဖခဲ့ပါတယ္။

က်မလိုပဲ ယံုၾကည္တဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။ ႏိုဗဲလ္ဆု ရျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ဘယ္သူမွ ေသခ်ာမသိပါဘူး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ခန္႔မွန္းခ်က္၊ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြဟာ ရင္ခုန္လႈပ္ရွား ခဲ့ၾကပါတယ္။

၁၉၉၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလမွာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အားကစားျပိဳင္ပြဲေတြကို ေက်ာင္းသားမ်ား နားေနေဆာင္ (RC) ထဲမွာက်င္းပေပးခဲ့ပါတယ္။ ဘတ္စကတ္ေဘာျပိဳင္ပြဲကို ေမဂ်ာအလိုက္ ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေပ်ာ္ရြင္ဖြယ္ေတြထဲမွာ အားကစားပြဲ ေတြလည္းပါ၀င္ပါတယ္။

ကိုယ့္ေမဂ်ာျပိဳင္မယ့္ေန႔ဆိုရင္ အင္တိုက္အားတိုက္ သြား အားေပးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေအာ္ၾက ဟစ္ၾက မခံႏိုင္ေအာင္ေျပာၾကနဲ႔ ဆူညံေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတာက ပဲြျပီးရင္ ၿပီးသြားတာပါပဲ။ တဦးနဲ႔တဦး ေဗြမယူၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ RC ထဲမွာ ေန႔တိုင္း လူေတြစည္ကားေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အားကစားပြဲေတြ လုပ္တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ အာရုံကို လႊဲတဲ့ လုပ္ရပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရက ေက်ာင္းသားထုရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အျမင္အေပၚ ေလွ်ာ့တြက္တာပါ။ ဒီဇင္ဘာ ၃ ရက္ေန႔မွာ BYLF က ေအးေက်ာ္က ေျပာပါတယ္။ “RC ထဲမွာ စာေ၀လိမ့္မယ္၊ နင္တို႔ေစာင့္ေန” တဲ့။ က်မက “ဘယ္ေန႔လဲ” လို႔ေမးေတာ့ သူက “၁၀ရက္ေန႔ ပတ္၀န္းက်င္ေပါ့” တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ က်မလည္း RC ထဲကိုေန႔တိုင္းေရာက္ပါတယ္။ စာေ၀တာနဲ႔ မႀကံဳခဲ့ပါဘူး။

ဒီဇင္ဘာ ၉ ရက္ ညေနပိုင္းမွာ က်မတို႔ သခ်ၤာ တတိယႏွစ္ Section 1လက္ေတြ႕ခန္းဝင္ရပါတယ္။ လက္ေတြ႕ လုပ္ေနတုန္း သရုပ္ျပ ဆရာမေတြ အခ်င္းခ်င္း တီးတိုး၊ တီးတိုး ျဖစ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေသခ်ာမသိရပါဘူး။ ခဏေနေတာ့ “စာအုပ္ထပ္၊ လက္မွတ္ထိုး၊ ၿပီးရင္ ျပန္လို႔ရၿပီ” လို႔ အခန္းေစာင့္တဲ့ ဆရာမကေျပာပါတယ္။ က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြက “လက္ေတြ႕ မၿပီးေသးဘူး။ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲ” ဆိုျပီး ၀ိုင္းေမးၾကပါတယ္။ ဆရာမက “လက္မွတ္ထိုးရင္ အမွတ္ျပည့္ေပးမယ္” ဆိုလို႔ လက္မွတ္ထိုးျပီး ထြက္လာၾကပါတယ္။

က်မက ဘာျဖစ္လဲ သိခ်င္လို႔ RC ဘက္ကို ထြက္လာပါတယ္။ RC ေရွ႕ မွာ ျမင့္သန္း (တိုက္ပြဲ၀င္ေကာ္မတီ) နဲ႔ေတြ႕ပါတယ္။

ျမင့္သန္းက “ပထမဦးဆံုး RC အေပၚထပ္ကေန ပြဲၾကည့္စင္ဘက္ကို စာေတြေ၀ခ်လိုက္တယ္၊ ၿပီးတာနဲ႔ စာေ၀တဲ့ ဘိုဘိုဟန္နဲ႔ မင္းလိႈင္ (ေမာင္မိႈင္း) က ထြက္သြားတယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးက ေနာက္ကလိုက္သြားတယ္၊ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ၀ိဇၨာ ခန္းမဘက္မွာ စာကပ္တဲ့ အခ်ိန္ ေထာက္လွမ္းေရးက ခါးပိုက္ႏိႈက္လို႔ ေအာ္ျပီး ဖမ္းတယ္၊ ဘိုဘိုဟန္က အဓိအတိ လမ္းမဘက္ကို ထြက္ေျပး တယ္၊ သူ႔ ေနာက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ ဆိုျပီး ေအာ္လိုက္တယ္၊ ဘိုဘိုဟန္က အဓိပတိ လမ္းမွာ သြားေနတဲ့ ကားကို လွမ္းတားၿပီး တက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကားပိုင္ရွင္က ေထာက္လွမ္းေရးကို အပ္လိုက္တယ္၊ ေထာက္လွမ္းေရးက ဘိုဘိုဟန္ကို ရုိက္ႏွက္ ဖမ္းဆီး သြားတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။

အဲဒီေန႔က အားကစားပြဲ ေတြကိုလည္း ရပ္ပစ္လိုက္တယ္။

ဒီဇင္ဘာ ၁၀ရက္၊ မနက္ ၁၀ နာရီ ေလာက္မွာ က်မ သူငယ္ခ်င္းရီနဲ႔ ျမင့္သန္း၊ က်မတို႔ သခ်ၤာေဆာင္ (ULB) ကို ေရာက္လာ ပါတယ္။ ရီက“ဒီေန႔ ခ်ိန္းပြဲရွိတယ္ လိုက္မလား” ဆိုျပီး လာေခၚပါတယ္။ အတန္းထဲက လူေတြက ဘာခ်ိန္းပြဲလဲ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေမး ၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မက သိခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ဆိုျပီး ေခၚလိုက္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း စိတ္၀င္စားလို႔ လိုက္လာၾကပါတယ္။

က်မတို႔ အေပၚထပ္ကိုတက္ျပီး ထပ္ေခၚေတာ့ သခ်ၤာ တတိယႏွစ္ section 2 က ၾကဴၾကဴနဲ႔ တျခားေက်ာင္းသားေတြလည္း လိုက္လာၾကပါတယ္။

က်မတို႔ ULB က ထြက္လာတဲ့ လူအုပ္စုက RC ထဲမွာ ၀င္ၿပီးဖြေနၾကပါတယ္။ RC ထဲမွာလည္း ေက်ာင္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိ ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က အားကစားပြဲမ်ား ျပန္စမလား ဆိုၿပီး လာေစာင့္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း မေန႔က ျဖစ္ထားတဲ့ ျပႆနာ ဆက္ျဖစ္မလား သိခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒီအထဲမွာ ေထာက္လွမ္းေရး ေတြလည္း ပါပါတယ္။

ရီက အေမရိကန္ အလံပါတဲ့ တီရွပ္ကို ၀တ္ထားပါတယ္။ က်မတို႔လူစု R.C ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပဲ ၀ိဇၨာ ခန္းမေရွ႕မွာ လူစုေနတဲ့ ထြန္းထြန္းသန္း (စိုးမိုး၊ လူ႕ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ ပါတီ)၊ မ်ိဳးျမင့္ (အညာသား) တို႔က R.C ဘက္ကို လမ္းေလ်ာက္ လာပါတယ္၊ က်မ တို႕လဲ R.C ထဲက ထြက္ျပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚအေရာက္မွာ လက္ခုပ္ေတြ စ တီးၾကပါတယ္၊ က်မတို႔ လက္ခုပ္တီးရင္ပဲ ထြန္းထြန္းသန္းတို႔က မ်က္ႏွာဖုံးေတြစြပ္ၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံကို စေထာင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတြ အားလံုးကို ကိုျမင့္ေဆြကေရးဆြဲေပးခဲ့တာပါ၊ သူလဲ ေထာင္ ၁၅ ႏွစ္ က်ခဲ့ပါတယ္။

ထြန္းထြန္းသန္းက R.C ေရွ႕က အုတ္ခံုေပၚတက္ၿပီး “ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္အေပါင္းတို႔၊ တျခားႏိုင္ငံေတြက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ေတြဟာ ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႔ ေခတ္မီ သင္ခန္းစာကို သင္ယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ေတြက ေခတ္ေနာက္က်ေနတဲ့ သင္ခန္းစာ ေတြကိုပဲ သင္ၾကားခြင့္ရၾကပါတယ္္၊ ဒါေတာင္မွ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အျမင့္ဆံုး သင္ခန္းစာေတြထဲက ကြမ္တမ္သီအိုရီကို ေလ့လာေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ဘိုဘိုဟန္ကို ခါးပိုက္ႏိႈက္ဆိုၿပီး ရုိက္ႏွက္ဖမ္းဆီးသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ အခုကိစၥကို လံုး၀ ဆန္႔က်င္ပါတယ္၊ ဒါဟာ လံုး၀မျဖစ္သင့္တဲ့ ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီး တရား စေဟာပါတယ္။

ဘိုဘိုဟန္ကို အခုလို ဖမ္းလိုက္တာကို ေက်ာင္းသားေတြ မေက်နပ္ၾကပါဘူး။ စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕ ကြင္းျပင္က ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အုပ္စုလိုက္ ရပ္ျပီး ေထာက္ခံေၾကာင္း ျပသေနပါတယ္။ ကားေတြက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လုပ္ေနလို႔ ရီက က်မကို “တို႔တေတြ လမ္းပိတ္ၾကရေအာင္” ဆိုျပီး ေျပာလို႔ က်မနဲ႔ ရီ အဓိပတိ လမ္းမေပၚကို လြယ္အိတ္ေတြနဲ႔ လမ္းပိတ္ လိုက္ပါတယ္။

ဆက္ၿပီး ရီက “က်မတို႔ကို ေထာက္ခံတယ္ဆိုရင္ အဓိပတိလမ္းေပၚကိုဆင္းခဲ့ၾကပါ” လို႔ ေအာ္လိုက္ပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဘဲ ခက္မာနဲ႔ ရာသက္ပန္ (ေတာင္ငူေဆာင္) တို႔ အဓိပတိလမ္းေပၚ ဆင္းလာၾကပါတယ္။ ထပ္ၿပီး က်မတို႔ေတြက “ေက်ာင္းသားေသြး နီတယ္ ဆိုတာ ျပၾကစို႔” ဆိုၿပီးထပ္ေအာ္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကံ့ေကာ္ပင္ေတြ ေအာက္မွာရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းေပၚကို ဆင္းလာၾက ပါတယ္။ အဓိပတိလမ္းေပၚမွာလူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စုမိေတာ့ သီဟသူ (ကိုဆန္နီ) က “ကဲ၊ က်ဆံုးသြားတဲ့ သူရဲေကာင္း ေတြကို အေလးျပဳၾကမယ္၊ ၿပီးရင္ ၁ မိနစ္ၿငိမ္ၾကမယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ က်မတို႔ေတြလည္း အေလးျပဳၿပီး ၁ မိနစ္ၿငိမ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ကမာၻမေၾကဘူး” သီခ်င္း ကို သံျပိဳင္သီဆို ၾကပါတယ္။

သီခ်င္းဆိုျပီးေတာ့ ….

“ေက်ာင္းသား သမဂၢ ဖြဲ႕ စည္းေရး………………….တို႔အေရး”
“ဖမ္းဆီးထားေသာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားအား ႁခြင္းခ်က္မရွိ ျပန္လႊတ္ေပးေရး…………..တို႔အေရး ”
“၉၀ ေရြး ေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို အတည္ျပဳေပးေရး……………တို႔အေရး ”
“ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး အေျဖရွာေရး………………………….တို႔အေရး” ဆိုၿပီး သံၿပိဳင္ေႂကြးေၾကာ္ၾကပါတယ္။

က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြမွာ အစြဲအလမ္း တခုရွိပါတယ္။ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမ ေရွ႕က စတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးဟာ ေသြးေျမ က်တတ္တယ္တဲ့၊ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ အဲဒီေနရာကိုေရွာင္ပါတယ္။

ဒီေနာက္မွာ ခ်ီတက္ဆႏၵျပတဲ့အေနနဲ႔ R.C ေရွ႕ကေန အဓိပတိလမ္းမအတိုင္း ခ်ီတက္ၿပီး ရာမည၊ ေတာင္ငူေဆာင္ေတြကို လွည့္ပတ္ၾကပါတယ္၊ ခ်ီတက္စဥ္ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္မွာ ေႂကြးေၾကာ္သံ ေတြကို ဟစ္ေႂကြးခဲ့ ၾကပါတယ္။ အဲဒီ ဆႏၵျပပြဲမွာ ေက်ာင္းသားထုဟာ ေထာင္နဲ႔ခ်ီျပီး ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းထဲမွာ ဆႏၵျပေနၾကတုန္းမွာပဲ ေက်ာင္းတံခါးေတြကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာလည္း ေက်ာင္းသား တအုပ္က ေက်ာင္းထဲ၀င္ဖို႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြကို သက္ထြန္း (လူေဘာင္သစ္) က ဦးေဆာင္ပါတယ္။

ခ်ီတက္ ဆႏၵျပျပီးေတာ့ R.C ေရွ႕ကို ျပန္အေရာက္မွာ သပိတ္စခန္းဖြင့္လိုက္ပါတယ္။ ထြန္းထြန္းသန္း၊ မ်ိဳးျမင့္၊ ဆန္နီ၊ ေမာင္မိႈင္း တို႔ တရားေဟာေနၾကပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႕ထဲက တေယာက္က “ဒီေန႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆု ရတဲ့ေန႔ျဖစ္တယ္၊ ဒီေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး တဦး တရားေဟာပါ” လို႔ ေတာင္းဆို ပါတယ္။

က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးအုပ္စု ေခါင္းခ်င္းဆိုင္လိုက္ၾက ေပမယ့္ ေဟာမယ့္သူ ထြက္မလာပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေအးေက်ာ္နဲ႔ အငယ္ေကာင္က က်မကို နင္ေဟာလိုက္ဆိုၿပီး ေျပာၾကပါတယ္။ တကယ္က က်မ ဘာမွ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ ထားတာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်မ ေဟာမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ျပီး ေရွ႕ကို ထြက္လိုက္ပါတယ္။

က်မ R.C ေပၚတက္ဖို႔ အရပ္မမီေတာ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္က ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ျပီး သူ႔ပခံုးေပၚတက္ မတ္တပ္ ရပ္ခိုင္း ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ သူက တျဖည္းျဖည္း မတ္တပ္ ရပ္ေပးပါတယ္။ အေပၚက တေယာက္က ဆြဲတင္ ေပးပါတယ္။ အေပၚကို ေရာက္ေတာ့ “က်မတို႔ျမန္မာျပည္ အေနနဲ႔ ကမာၻမွာ အျမင့္ဆံုးဆု တခု ျဖစ္တဲ့ ႏိုဗဲလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ရတဲ့အတြက္ အားလံုး ဂုဏ္ယူၾကပါတယ္၊ က်မတို႔ဟာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔အတူ ဒီမိုကေရစီေရး အတြက္ ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ၾကမွာပါ၊ အခုလို တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းသားထုကို စုစည္းဖို႔ ေက်ာင္းသား သမဂၢဟာ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သမဂၢ ဖြဲ႕စည္းခြင့္ကို ေလးေလးနက္နက္ ေတာင္းဆိုပါတယ္” ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ကို ဆက္ၿပီး ဟစ္ေႂကြးၾက ျပန္ပါတယ္။ က်မ ေအာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုင္နီနီေအာင္က “နင္ျပန္ေတာ့၊ ၾကာရင္မေကာင္းဘူး” လို႔ ေျပာပါတယ္။ က်မနဲ႔ မိုင္နီနီေအာင္ (အိန္ဂ်ယ္) တို႔ သန္႔စင္ခန္းထဲမွာ အ၀တ္လဲ၀တ္ျပီး က်မရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို အတိုျဖစ္သြားေအာင္ ကလစ္နဲ႔ ညႇပ္လိုက္ပါတယ္။

ေက်ာင္းအ၀င္၀ မွာေတာ့ ဆရာေတြက ေက်ာင္းသားကတ္ေတြကို စစ္ေဆးၿပီး ကတ္ျပႏိုင္မွ အျပင္ထြက္ခြင့္ေပးပါတယ္ ေက်ာင္းသား ေတြကေတာ့ ခ်ီတက္ဆႏၵျပေနတုန္းပါ။ က်မတို႔ R.C ထဲက မာလာေဆာင္အဝအထိ ေပါက္တဲ့ ေရႏုတ္ေျမာင္း အေဟာင္းထဲကေန လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာပါတယ္။ မာလာေပါက္ေရာက္ေတာ့ ေျမာင္းေပါက္၀မွာေစာင့္ေနတဲ့ စစ္သားကို က်မ ေနမေကာင္းလို႔ ျပန္ခြင့္ေပးပါ၊ အထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပေနေတာ့ ဆရာေတြကတ္စစ္ေနတယ္၊ က်မ ေက်ာင္းသားကတ္ ေမ့ခဲ့လို႔ပါ ဆိုျပီး သရုပ္ေဆာင္ ၾကပါတယ္။

စစ္သားက က်မနဲ႔ အိန္ဂ်ယ္ကို ထြက္ခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ လွည္းတန္းအထိ ကားတခါစီး၊ လွည္းတန္းကေန ျမိဳ႕ထဲကို ကားတခါထပ္စီး၊ ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ အိန္ဂ်ယ္က အေမရိကန္ စင္တာကို၀င္ သတင္းေပးပါတယ္။ က်မကေတာ့ ကားငွားျပီး အိမ္ျပန္ပါတယ္။

က်မ ကားမွတ္တိုင္မွာပဲ ဆင္းလိုက္ေတာ့ က်မေမာင္ေလးက လာေစာင့္ၿပီး “ေျပးေတာ့၊ အိမ္မွာ ေထာက္လွမ္းေရး ေရာက္ေနတယ္” တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ က်မလည္း သံုးခြျမိဳ႕က က်မရဲ႕ အေဒၚအိမ္ကို တန္းေျပးပါတယ္။

ေနာက္မွ ၾကဴၾကဴ႕ကို ၁၀ ရက္ေန႔မွာပဲ ရူပေဗဒ ဌာနထဲအထိ ၀င္ဖမ္းခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ တျခား ေက်ာင္းသူေတြကိုလည္း မာလာေပါက္မွာ ကားတစီး ရပ္ျပီး “အိမ္ျပန္ပို႔မယ္ ကားေပၚတက္” လို႔ ေခၚလို႔ ေက်ာင္းသူေတြ ကားေပၚကိုတက္ၾကေတာ့၊လွည္းတန္းလည္း ေရာက္ေရာ အခ်ဳပ္ကားနဲ႔ ေျပာင္းတင္ေပးလိုက္ျပီး အင္းစိန္ေထာင္ကို ပို႔လိုက္တယ္လို႔ သိရတယ္။

က်မကို မမိေတာ့ မိသြားတဲ့ ၾကဴၾကဴ႕ကိုပဲ ဂ်ပ္ဆင္ေပၚတက္ တရားေဟာတယ္ ဆိုၿပီး တရားစြဲပါတယ္။ ေရွ႕ေနငွားၿပီး ေလွ်ာက္လဲခြင့္ မရေတာ့ ၾကဴၾကဴက သူကိုယ္တိုင္ပဲ ေလွ်ာက္လဲပါတယ္။ “ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ ဂ်ပ္ဆင္ေပၚကို က်မ တက္ရေအာင္၊ က်မက Superwoman မွ မဟုတ္တာ” လို႔ ေလွ်ာက္လဲခဲ့ပါတယ္။

ျမင့္သန္းကိုလည္း ၁၀ရက္ေန႔မွာပဲ ေက်ာင္းကအျပန္ ၄၈ ဟိုင္းလက္(စ္) ကို စီးလာတုန္း သူစီးလာတဲ့ကားကို လမ္းမေတာ္ ရဲစခန္းထဲ ေမာင္းခိုင္းျပီး ဖမ္းလိုက္ပါတယ္။

၁၀ရက္ေန႔ညမွာ ေက်ာင္းထဲမေရာက္လိုက္တဲ့ ကိုကိုၾကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ တခ်ိဳ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေအးေက်ာ္နဲ႔ တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္တေန႔ ေက်ာင္းထဲကို၀င္ၿပီး အားျဖည့္ဖို႔ပါ။ တိုင္ပင္ၿပီး ေအးေက်ာ္က သူ႔အိမ္သူ ျပန္သြားပါတယ္ က်န္တဲ့သူေတြ ကိုကိုႀကီး အိမ္မွာအိပ္ဖို႔ လိုက္အသြားမွာ အားလံုး အဖမ္းခံရပါတယ္။

၁၁ ရက္ေန႔ မွာေတာ့ အဓိပတိလမ္း ၀င္ေပါက္ကို လံုး၀ ပိတ္ထားပါတယ္၊ က်န္တဲ့ တံခါးေပါက္ေတြမွာေတာ့ လူ၀င္သာ

ရံုေလာက္ပဲ ဖြင့္ေပးျပီး ဆရာေတြက ပိုက္စိပ္တိုက္ စစ္ေဆးပါတယ္။ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ဝင္ေပါက္ တေပါက္တည္းပဲ ဘာမွ မစစ္ေဆးဘဲ ၀င္ခြင့္ေပးထားပါတယ္။

မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္မွာ လူစုမိၾကပါတယ္၊ လူစုမိမိခ်င္းပဲ ေက်ာင္းတံခါးေတြကို ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမထဲကေန ေက်ာင္းသားေတြကို လူစုခြဲဖို႔၊ လူစုမခြဲရင္ တပ္မေတာ္က အၾကမ္းဖက္ ျဖိဳခြဲရလိမ့္မယ္ ဆိုျပီး ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေအာ္ပါတယ္။

အျပင္မွာရွိေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ေက်ာင္းထဲ၀င္ဖို႔ အတင္းႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ လိုင္းေပါက္ မွတ္တိုင္မွာ ရီရီထြန္း တရားေဟာေနတုန္း ေထာက္လွမ္းေရးက ၀င္ဖမ္းတာ ကိုေဇာ္မင္း (အာၿပဲ) နဲ႔ တိုးတိုးျမင့္ (ဖိုးသာထူး) တို႔ ကယ္လိုက္လို႔ ရီရီ အဖမ္းမခံခဲ့ရတာပါ။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကို ကိုယ္စားလွယ္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီ တင္ျပၾကပါတယ္။

ေန႔လယ္ပိုင္းေလာက္မွာ ရန္ကုန္တိုင္း တိုင္းမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ိဳးညြန္႔ ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ စီးနင္းခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းသား အေယာက္ ၄၀၀ ေက်ာ္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားပါတယ္၊ ၁၁ ရက္ေန႔မွာပဲ ေက်ာက္တံတား ၿမိဳ႕နယ္မွာေနတဲ့ ရီရီထြန္းနဲ႔ ကိုျမတ္စံတို႔ကို ၀င္ဖမ္းေတာ့ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ကိုျမတ္စံကို မိသြားပါတယ္။ ေနာက္ ၂ ရက္အၾကာမွာ ခင္မိုးေအး ကိုလည္း ဖမ္းမိသြားပါတယ္။ အင္းစိန္ အုပ္စု အကုန္လံုး နီးပါး ဖမ္းဆီး ခံခဲ့ရပါတယ္။

၁၉၉၁ ခု ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈဟာ ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီး အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ၁၉၈၈ ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ႀကီးမားတဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ တခုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ လႈပ္ရွားမႈဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ လိုလားခ်က္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕တိုက္ပြဲ တပြဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေက်ာင္းသား သမိုင္းဟာ ေတာက္ပၿမဲ ေတာက္ပ ေနပါတယ္။

၁၉၉၁ ခု ဒီဇင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ႏိုဗဲလ္ဆုကို ရခဲ့ေပမယ့္ စစ္အစိုးရကေတာ့ ဂရုမစိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပန္မလႊတ္တဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားသူေတြကို ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ အမ်ိဳးသား ညီလာခံကို တေမ့တေမာ အခ်ိန္ဆြဲ က်င္းပခဲ့ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ စစ္အာဏာရွင္ ဥပေဒကို အသက္သြင္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ့ လက္ေတြ႕ဘ၀ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။