ဗိုလ္ကေတာ္ေတြ ဘာလုပ္ခဲ့လဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ

ေမစုိးေ၀

စစ္တပ္က ႏိုင္ငံကို ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ အာဏာသိမ္းထားတဲ့ကာလမွာ သူတို႔ ဇနီးမယား ဗိုလ္ကေတာ္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကပါသလဲ။ဗိုလ္ကေတာ္ေတြဟာ၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဖြဲ႔ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ ေနရာယူၾကပါတယ္။ တဗိုလ္တက္ တဗိုလ္ဆင္းစနစ္နဲ႔ပါ။ တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးကေတာ္အပါအ၀င္ ဗိုလ္ေမာင္ေအး ကေတာ္တို႔ အုပ္စုေတြက နာယက၊ က်န္တဲ့ အစိုးရ အဖြဲ႔၀င္ေတြ ကေတာ္ေတြက အႀကံေပး အဲလိုပါ။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ စဖြဲ႔စမွာ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ျပည့္စုံက နာယကလုပ္ခဲ့လို႔ ေျပာစမွတ္ တြင္သြားပါေသးတယ္။ ထိန္းသိမ္းခံ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔က အဲဒီအခ်ိန္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဆိုေတာ့ သူ႔မိန္းမ ေဒါက္တာ ခင္၀င္းေရႊက ဥကၠ႒ေနရာယူပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ထိန္းသိမ္းခံလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနရာကို စင္ေတာ္ေကာက္ခံရသူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ ကေတာ္ေတြက အမ်ဳိးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ေနရာကို ရယူၾကပါေတာ့တယ္။

ဒီဥကၠ႒ေနရာကို ရယူခဲ့သူေတြကို ၾကည့္ရင္ ကံေကာင္းခဲ့တဲ့သူ မရွိပါဘူး။ ေဒၚခင္၀င္းေရႊကလည္း အထိန္းသိမ္းခံရတယ္။ သူ႔ေနာက္ ေဒၚသန္းသန္းႏြယ္ကလည္း ေယာက္်ားျဖစ္သူ ဆံုးပါးသြားတယ္။ အခု ဗိုလ္သိန္းစိန္ ကေတာ္ ေဒၚခင္ခင္၀င္းကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ေနရာကို လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ရပါတယ္။ ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ၾကည္ကိုပါ။ သူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး အၿငိမ္းစားဌာနမႉးပါ။ ဗိုလ္ကေတာ္ေတြမွ လုပ္ခြင့္ရတဲ့ေနရာကို အရပ္သား အပ်ဳိႀကီး တေယာက္ကို ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္တာပါ။

စစ္အစိုးရက ဒီ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒ေနရာကို မေျပာနဲ႔၊ ၿမိဳ႕နယ္အဖြဲ႔ခြဲေလးေတြရဲ႕ ဥကၠ႒ေနရာကိုေတာင္မွ အိမ္ေထာင္မရွိသူ အပ်ဳိႀကီးေတြကို ခန္႔အပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုလို အရပ္သား အပ်ိဳႀကီးတေယာက္ကို ဥကၠ႒ေနရာ ဘာလို႔ခန္႔ တာလည္းဆိုေတာ့ စစ္အစုိးရက ၂၀၁၀ မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့မွာမို႔ သူတို႔ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ႏိုင္ငံေရး အရအသံုးခ်ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းဖို႔၊ ႀကိဳးဆြဲရာ ကမယ့္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ကို ေကာက္တင္လိုက္တာပါ။

အမ်ဳိးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ျမန္မာအမ်ိဳသမီးေတြရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳအဖြဲ႔အျဖစ္ ကုလသမဂၢက အသိအမွတ္ျပဳထားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ဘာေတြ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသလဲ။ ဒီကာလေတြ အတြင္းမွာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးတိုးတက္လာတာကို မေတြ႔ရေပမယ့္ ကမာၻ႔အလယ္မွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။

၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရဲျမင့္နဲ႔ ညီအစ္ကို ဗုိလ္မႉးႀကီး စိုးရီအိမ္က အိမ္ေဖာ္မေလးကို သူ႔မိသားစုက သတ္ၿပီး အေလာင္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအမႈဟာ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အမႈပါ။ ဒီျပစ္မႈႀကီးအတြက္ ဗိုလ္မႉးႀကီး စိုးရီ မိသားစုက ဘာျပစ္ဒဏ္မွ မခံရပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရဲျမင့္ကေတာ္ ေဒါက္တာ တင္လင္းျမင့္ဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ နာယကျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကလည္း ဒီကိစၥကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈခဲ႔ပါတယ္။

ေနာက္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ငါးေလာင္းၿပိဳင္ လူသတ္မႈကိစၥပါ။ မိုးကုတ္ ဦးျမေမာင္ရဲ႕ သမီးမိသားစု အသတ္ခံရပါတယ္။ ဒီအမႈမွာ အမ်ဳိးသမီး (၄) ေယာက္ပါပါတယ္။ ဒီအမႈကို စစ္အစိုးရကလည္း မေဖာ္သလို အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကလည္း အသံေတာင္ မဟခဲ႔ပါဘူး။

ေနာက္တခု အဆုိးရြားဆံုးကိစၥကေတာ့ နာဂစ္မုန္တိုင္း ဒဏ္သင့္ခံရတုန္းကပါ။ လင္ေယာက်္ား ဆံုးပါးသြားခဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ ျဖစ္သြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဘ၀ရွင္သန္ ရပ္တည္ဖို႔ အခုခ်ိန္ထိ ႐ုန္းကန္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က ပံ့ပိုးေပးခဲ႔တာ မေတြ႔ရပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္သိန္းစိန္ကေတာ္ ေဒၚခင္ခင္၀င္းဟာ နာဂစ္ေဒသကို ေျခဦးေတာင္ မလွည့္ခဲ့ပါဘူး။

နာဂစ္ကိစၥၿပီးေတာ့ ဆႏၵခံယူပြဲ ႀကီးၾကပ္ေရး ေကာ္မရွင္မွာ အမ်ဳိးသမီး တေယာက္မွ မပါခဲ့ပါဘူး။ လင္ေယာက္်ားေတြ လုပ္သမွ် ႀကံရာပါ ျဖစ္ေနတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟာ ပုတ္သင္ညိဳေတြလိုပဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္၊ ဖံုးဖိလိုက္နဲ႔ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြကို ေပလ်ာလကန္ ျပဳထားပါတယ္။

အခုလက္ရွိ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ေဒသတြင္းမွာ ဘယ္လိုအေျခအေန ရပ္တည္ေနရပါသလဲ။ အိမ္နီးခ်င္း တ႐ုတ္နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံကို လူကုန္ကူးခံေနရတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္းမွာ လိင္လုပ္သားမ်ားအျဖစ္ အလံုးအရင္း လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ ဒါ႔အျပင္ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာလည္း တရား၀င္သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြ ကိုယ္က်င့္သိကၡာပိုင္းဆိုင္ရာ အကာအကြယ္ တစံုတရာ မရရွိဘူး။ မေလးရွား လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ အႏိုင္က်င့္မႈကို ခံေနရပါတယ္။

ဒီေဒသတြင္း ျပသနာေတြအျပင္ ယခု လက္ရွိ ျပည္တြင္းမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ျပႆနာေတြလည္း ရွိေနပါေသးတယ္။ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္း တရား၀င္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ မရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လိင္လုပ္သားေတြဟာ ေရာဂါကာကြယ္ေရး အပါအ၀င္ တျခားရပိုင္ခြင့္ဆိုင္ရာ ကာကြယ္မႈကို မခံရပါဘူး။

အစိုးရအဖြဲ႔အတြင္းေရာ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္း ေလာကမွာပါ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိေနရာေတြကိုလည္း ေပးမထားပါဘူး။ စစ္တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ခြင့္၊ ေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္ တက္ေရာက္ခြင့္ စတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးကိုလည္း ပိတ္ပင္ထားပါတယ္။ ေရေၾကာင္းပညာတကၠသိုလ္ကို ယခင္ႏွစ္ကမွ အမ်ဳိးသမီး တက္ေရာက္ခြင့္ရပါတယ္။

သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ပညာေရး ရရွိဖို႔ မလြယ္ကူျခင္း၊ အေသးစား စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ထူေထာင္လုပ္ကိုင္ခြင့္ နည္းပါးျခင္း၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းရွားပါးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီးအခ်ဳိ႕ဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အေယာင္ျပ ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းေတြထဲကို ေရာက္ရွိလာၾကပါတယ္။

နာဂစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ဥပေဒအရေရာ၊ လူမႈေရးအရေရာ ဘာအကာအကြယ္မွ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈေလးေတာင္ ေပးခြင့္ရေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။

ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကေတာ့ သူတို႔အတြက္ မထူးဆန္းတဲ႔ လုပ္ငန္းတခုလိုမ်ား သေဘာထားသလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ပါဘူး။ ဒီမွာလည္း ျပႆနာက ကမာၻလွည့္ ခရီးသြားလုပ္ငန္းက ထိုးက်သြားတဲ့အခါ ျပည္တြင္းစားသံုးသူသာ ရွိေတာ့တာေၾကာင့္ မ်ားလွတဲ့ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္သားေတြရဲ႕ ေစ်းႏႈန္းထိုးက်သြားပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အေယာင္ျပ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္ေတြ လုပ္ကိုင္လာတာေၾကာင့္ အစစ္အမွန္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြပါ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ခံလာရပါတယ္။

မီးေယာင္မွိန္မွိန္ထြန္းထားတဲ့ မိုးလင္းေပါက္ဖြင့္တဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေတြ၊ အသက္အရြယ္မေရြး လာေရာက္တဲ့ ႏိုက္ကလပ္ေတြ၊ ကာရာအိုေက ခန္းေတြ၊ စင္တင္ ေတးဂီတနဲ႔ တြဲဖက္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြအျပင္ ဆံပင္မညႇပ္ဘဲ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးတဲ့ ဆိုင္ေတြထိ အေယာင္ျပဆုိင္ေတြဖြင့္ၿပီး လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ကိုင္လာပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကလည္း လမ္းေတြေပၚမွာ၊ ကားမွတ္တိုင္ေတြမွာ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ျမန္မာျပည္ ဥပေဒနဲ႔ဆိုရင္ ဒုစ႐ိုက္မႈကို က်ဴးလြန္သူေတြပါ။ သူတို႔မွာ ဘ၀အာမခံခ်က္ ဘာမွ မရွိပါဘူး။ ရဲစီမံခ်က္နဲ႔ ဖမ္းဆီးခံလိုက္ရၿပီ ဆိုရင္လည္း အာမခံရဖို႔အေရး ရဲေတြနဲ႔ပင္းၿပီး ႀကိဳးစားၾကရပါတယ္။ ေနာက္ ၀င္ေငြနည္းေအာက္ေျခရဲေတြရဲ႕ ႏိုင္ထက္စီးနင္း လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ အႏိုင္က်င့္မႈကိုလည္း ခံရပါတယ္။

ၿပီးခဲ႔တဲ့ႏွစ္ကစၿပီး ႏိုင္ငံတကာ အန္ဂ်ီအိုတခု ျဖစ္တဲ႔ CARE International က ျမန္မာႏိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႔ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းမ်ားကို HIV/ AIDS ပညာေပးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရသည္အထိ ရဲတပ္ဖြဲ႔အတြင္း HIV ကူးစက္ခံရမႈ မ်ားလာတာပါ။ ဒါကို ၾကည့္ရင္ ရဲတပ္ဖြဲ႔အတြင္း လိင္လုပ္သားေတြဆီက အာဏာသံုးၿပီး လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ ဘယ္ေလာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို႔ ရေနပါတယ္။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ ရန္ကုန္တုိင္း ရဲမႉး အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူတို႔ စစ္အုပ္စု လုပ္ကိုင္ေနတဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက အႏွိပ္ခန္းေတြ ေခတၱပိတ္လိုက္ရပါတယ္။ အမ်ားစုေသာ အႏွိပ္ခန္းဆိုတာက အေယာင္ျပ လိင္ေဖ်ာ္ေျဖေရး လုပ္ငန္းေတြပါ။ ဒီအႏွိပ္ခန္းေတြက စစ္အုပ္စု ကၽြန္ျပဳထားတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ အဖမ္းမခံရေရးကို အာမမခံႏိုင္လို႔ပါ။ အဖမ္းမခံရေရး ဆိုတာကလည္း ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြကို ကာကြယ္ခ်င္လြန္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအမ်ဳိးသမီးေတြ အဖမ္းခံရရင္ မီဒီယာေတြမွာ ေပါက္ၾကားၿပီး စစ္အုပ္စုရဲ႕ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကၽြန္ျပဳမႈေတြ ကမာၻ႔အလယ္ ဟိုေလးတေက်ာ္ ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္တာပါ။

ဒီကိစၥေတြကိုၾကည့္ရင္ ႏိုင္ငံတြင္းက အမ်ိဳးသမီးေတြ အခြင့္အေရး ဘယ္ေလာက္ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရတယ္ဆိုတာ သိသာႏိုင္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြ လံုၿခံဳေရး ကင္းမဲ့မႈနဲ႔ အဆုိးဆံုးကေတာ့ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြ အားလံုးကို ဗိုလ္ကေတာ္ေတြ ေမာင္ပိုင္စီးထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္က တစိုးတစိမွ် လုပ္ကိုင္ခဲ့တာ ေဆာင္ရြက္ေနတာ မရွိပါဘူး။ တေယာက္ေယာက္ အဖြဲ႔အစည္းတခုခုက ေထာက္ျပရင္လည္း မူလတန္းေက်ာင္းသားအဆင့္ စာစီစာကံုးေတြ ေရးၿပီ ေၾကညာစာထုတ္တာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီလို ေၾကညာခ်က္ ထုတ္တာေတာင္ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း လုပ္ႏိုင္တာ မေတြ႔ေတာ့ပါဘူး။

ဗိုလ္ကေတာ္ေတြရဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး (MWFA) ဘာလုပ္ေနပါသလဲ။ ေယာက္်ားမ်ားျဖစ္သူ စစ္အာဏာရွင္ေတြက ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ဒီေရြးေကာက္ပြဲမွာ ဘယ္သူေတြကို လက္ကိုင္တုတ္လုပ္လုိ႔ ရမလဲ။ ေယာက္်ားေတြက ႀကံ့ဖြ႔ံဆိုၿပီးေထာင္တယ္။ မိန္းမေတြက အမ်ဳိးသမီး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဆိုၿပီး ေနရာယူတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေလာကကို အတြဲလိုက္ႀကီး ၿပံဳလုပ္ၾကဖို႔ မျဖစ္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ လူ႐ိုေသ ရွင္႐ိုေသလို႔ သူတို႔ ယူဆတဲ့ လူေတြ၊ ေနာက္ သူတို႔ အာဏာစက္ သက္ေရာက္ႏိုင္မယ့္ သူေတြကို ေနရာေပးထားဖို႔ လိုလာပါတယ္။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးဌာနက အၿငိမ္းစားဌာနမႉးတဦးကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသမီးေရးရာအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ ခန္႔အပ္လုိက္ပါတယ္။ ဒီအမ်ဳိးသမီးႀကီးဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရးပညာ ဌာနမႉးပါ။ ေဒါက္တာ ေဒၚျမင့္ၾကည္ပါ။ သူ႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံ အမ်ဳိးသမီးေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဥကၠ႒အျဖစ္ စစ္အစိုးရက သူတို႔ ဇနီးမယားေတြကို ဖယ္ၿပီး ခန္႔အပ္လိုက္တာပါ။ သူတို႔ ဇနီးမယားမ်ားကေတာ့ နာယက ေနရာ၊ အႀကံေပးေနရာေတြကို ယူထားတုန္းပါ။

ဒါဟာ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို တိုးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲမွာ ထည့္သြင္း အသံုးခ်လို႔ ရမယ့္၊ သူတို႔ ႀကိဳးဆြဲရာ ကမယ့္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္တ႐ုပ္ကို ခန္႔လိုက္တာလားဆိုတာ ေျပာေနဖို႔ေတာင္ လိုမယ္မထင္ပါဘူး။