ႏို႔ဖိုးေတာင္ကုန္းေပၚကေန လွမ္းၾကည္႔ရင္ တိမ္ေတြၾကားက ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ေနမင္းၾကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္က ေတာေတာင္တခုလံုး ျဖာက်ေနတယ္။ အခုလို မိုးတြင္းဆိုရင္ ေတာေတာင္ကို ျမင္ရတလွည့္၊ မျမင္ရတလွည့္။ မိုးဖြဲမႈန္မႈန္ေလးေတြက တိမ္ခိုးျမဴခိုးေတြနဲ႔ေရာၿပီး ေတာေတာင္ေတြကို ဖုန္းလႊမ္းထားတယ္။ ႏို႔ဖုိးရြာေလးကေတာ့ မိုးေရေတြနဲ႔ စိုအိေနပါတယ္။
ဟိုးအေဝးက ေတာေတာင္ေတြမွာေတာ့ ေရတံခြန္လို ျဖာက်ေနတဲ့ ေတာင္က်ေရေတြကို မိုးတိတ္လို႔ ေနေလးလက္လာရင္ ျမင္ရတယ္။ ေတာေတာင္ေတြထဲဲက ရာသီနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ဖူးၾကပြင့္ၾကတဲ့ ေတာပန္းေတာင္ပန္းေတြရဲ႕ အနံ႔က မိုးေရထိထားတဲ့ ေျမသင္းနံ႔နဲ႔အတူ မိုးေလးနဲ႔ပါ လာတတ္တယ္။
ေတာင္က်ေခ်ာင္းက ေရစီးသံေတြကို ညလူေျခတိတ္ခ်ိန္ဆို ၾကားရပါၿပီ။ ညဥ့္ငွက္ေတြရဲ႕ အသံ၊ ေတာင္က်ေရစီးသံက အထီးက်န္အားငယ္ေနတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကို အေဖာ္ျပဳလိုက္၊ ေျခာက္လွန္႔လိုက္၊ ႏွစ္သိမ္႔လုိက္နဲ႔ ရသမ်ဳိးစံု ေပးေတာ့တယ္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး ညႇဥ္းပန္းဖိႏိွပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေတြကို ဒုကၡသည္ေတြ ေရာက္ရွိလာခဲ႔ပါတယ္။ ၁၉၉၇ ထဲက ႏို႔ဖိုးစခန္းမွာ ေနထိုင္လာတဲ့ ကရင္႔လူမ်ဳိး ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ သက္တမ္း ၁၂ ႏွစ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ သူတို႔နစ္မြန္းက်ပ္တည္းတဲ့ အရာေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ သူတို႔ဘဝရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ ေတာထဲေတာင္ထဲမွာ သစ္ဥသစ္ဖုေတြ ရွာစားရတယ္။ ေတာထဲမွာ ဘယ္အသီးအရြက္က စားေကာင္းတယ္၊ စားမေကာင္းဘူးဆိုတာ ဘဝေပးအသိနဲ႔ ရွာေဖြတတ္ပါတယ္။ ဖားငါးရွာတတ္တယ္။ အရင္ေရာက္ေနတဲ႔ ကရင္႔အမ်ဳိးသားေတြက ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ဘဝေနနည္းထိုင္နည္း သင္ဆရာ ျမင္ဆရာပါပဲ။
ဒုကၡသည္ေတြလည္း ရာသီဥတုကို အမွီျပဳၿပီး အသက္ရွင္ေနရပါတယ္။ ရာသီရဲ႕ အသီးအႏွံ႔ေတြကို ေတာတိုးၿပီး ရွာၾကတယ္။ အမ်ားဆံုးရတာကေတာ့ မွ်စ္ေတြပါပဲ။ ဝါးပိုးမွ်စ္ၾကီးဆို ေဖြးေဖြးဥဥၾကီးေတြ။ မ်ားလြန္းေပါလြန္းလို႔ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေဝျခမ္းစားၾကတယ္။ သိပ္မ်ားေနရင္ ဓားနဲ႔ ပါးပါးလွီးၿပီး ထမင္းၾကမ္းခဲနဲ႔ ဆားသိပ္ ေလလံုေအာင္ထားၿပီး မွ်စ္ခ်ဥ္သိပ္ထားၾကပါတယ္။ ႏုႏုေဖြးေဖြးနဲ႔ ခ်ဥ္တာကလည္း မ်က္မ်က္သက္သက္ ေလးေလးပင္ပင္မို႔ ပ်ဥ္းမနားမွ်စ္ခ်ဥ္ထက္ ပိုေကာင္းတာေပါ့။ မွ်စ္ခ်ဥ္နဲ႔ ငါးေခါင္းေလးဆီ သတ္ၿပီး တေနကုန္ ဒုကၡသည္မီးေသြးနဲ႔ တည္ထားရင္ ဟင္းအိုးထဲက မွ်စ္ခ်ဥ္နံ႔က ထမင္းၿမိန္စရာ။ ေမ်ာက္ဥ၊ ကတတ္ဥေတြလည္း ေတာထဲက ရတတ္တယ္။ သူ႔အရသာက ပိန္းဥလို စီးစီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ စားလို႔ေကာင္းလွတယ္။ ငွက္ေပ်ာဖူးလည္း သုတ္စားၾကတာပဲ။ ငွက္ေပ်ာဖူးကိုျပဳတ္ၿပီး ဆီခ်က္၊ ၾကက္သြန္စိမ္း၊ ပဲမႈန္႔၊ အခ်ဳိမႈန္႔နဲ႔ ေရာနယ္လိုက္ရင္ ဟင္းတခြက္ ျဖစ္တာပါပဲ။ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္မွာစိုးၿပီး မစားရဲၾကတာ။
ဒုကၡသည္မွာ ရိကၡာရေနတဲ့ ဒုကၡသည္နဲ႔ ရိကၡာမရေသးတဲ့ ဒုကၡသည္ ရွိေသးတယ္။ ရိကၡာရေနသူက ဟင္းစားဖိုးပဲ ရွာရတယ္။ ရိကၡာမရေသးသူကေတာ့ အစစအရာရာ ဝယ္ျခမ္းစားရတာေပါ့။ ေရကေတာ့ အခုလို မိုးတြင္းဆို မိုးေရခံၿပီး ေသာက္ၾကတယ္။ ၾကပ္ခိုးမိေနတဲ့ အင္ဖက္မိုးကက်တဲ႔ မိုးေရကို ခ်က္ခ်င္း ေရမခံထားဘဲ အၾကာၾကီး ရြာၿပီးမွ ခံရတယ္။ နီက်င္က်င္မိုးေရကို မေသာက္ရဲတာလည္း ပါတာေပါ့။ ဒီေတာ့ တခ်ဳိ႕က ဝါးတိုင္စိုက္ၿပီး ပလပ္စတစ္အမိုးလုပ္ၿပီး ေရခံၾကတယ္။ ေရအိတ္ဆိုလည္း ဆန္ထည့္တဲ့ ပီနံအိတ္ကို ပလပ္စတစ္ကြတ္ၿပီး ဝါးလံုးနဲ႔ တြဲခ်ည္ထားရင္လည္း ေရထည့္အသံုးျပဳလို႔ ရတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာေတာ့ ဝါးဆိုတဲ့အရာနဲ႔ ကင္းလို႔ကို မရတာ။
အခုလို မိုးတြင္းဆိုတာ တစိမ့္စိမ့္ရြာေနတဲ့ မိုးကိုၾကည့္ၿပီး တစိမ့္စိမ့္ လြမ္းေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြမွာ ဖိစီးမႈေတြ အၿမဲရွိပါတယ္။ ေန႔စဥ္စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ သဘာဝရာသီဥတုဒဏ္ကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခံကာကြယ္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရတာကလည္း တိုက္ပြဲတခုပါ။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္မိသားစု၊ မိဘေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဆံုရမလဲဆိုတဲ့ အသိကလည္း ေၾကကြဲစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ မိသားစုရဲ႕ ခံစားခ်က္ဆိုတာ နီးကပ္မႈေတြ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြပါ ပါတယ္။
ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ အလုပ္ဘယ္ေလာက္ လုပ္ခ်င္ခ်င္ လုပ္ခ်င္၊ လုပ္စရာအလုပ္ မရွိပါဘူး။ ဒုကၡသည္အခ်င္းခ်င္း ေစ်းေရာင္း၊ အိမ္ၿပိဳရင္၊ အိမ္မိုးခ်င္ရင္ လက္သမားတတ္တဲ့ သူက အလုပ္လုပ္ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ လုပ္စရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြ တတိယႏိုင္ငံက ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြဆီကို အကူအညီ ေတာင္းၾကရပါတယ္။ ဟုတ္ၿပီ ဘယ္လိုေတာင္းၾကသလဲ......။
အင္တာနက္ဆိုတဲ့ နည္းပညာကို အသံုးမျပဳတတ္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ တယ္လီဖုန္းကို အသံုးျပဳၾကပါတယ္။ တယ္လီဖုန္း စကားေျပာခက အေမရိကန္ဆို တမိနစ္ ၅ ဘတ္၊ ေၾသာ္စီ၊ ေနာ္ေဝ၊ ဒိန္းမတ္၊ ဆီြဒင္ဆို တမိနစ္ ၁ဝ ဘတ္ ေပးရတယ္။ အင္တာနက္ကို အသံုးျပဳတတ္တဲ့ ဒုကၡသည္ကေတာ့ ေကာင္းမွ ေကာင္းပဲ။ အင္တာနက္ကေန ဂ်ီေတာ့နဲ႔ စကားေျပာမယ္ဆို တနာရီမွ ၄ဝ ဘတ္ပဲ ရွိတာ။ ေျပာပါေလ့ လိတ္ပတ္လယ္ေအာင္။
ဖုန္းဆုိင္၊ အင္တာနက္ဆိုင္ေတြမွာ ေန႔စဥ္ လူ အၿမဲရွိပါတယ္။ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ေသာကေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဖုန္းခြက္ေတြေပၚ အားကိုးတၾကီးနဲ႔ သြန္အန္ခ်ၾကပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းက ဒုကၡသည္ရဲ႕ လက္ရွိဘဝကို ေပွ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ၊ နာက်ည္းေၾကကြဲစရာျဖစ္ေအာင္ သယ္ေဆာင္ေပးရတဲ့ သက္မဲ့ပစၥည္းပါပဲ။
ဒုကၡသည္ဆီမွာ တျခားအတြက္သံုးဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိရင္ေတာင္ ဖုန္းဖိုး၊ အင္တာနက္ဖိုးအတြက္ ပိုက္ဆံမရွိမျဖစ္ လိုပါတယ္။ ဖုန္းဆိုင္ေတြမွာ မနက္ေစာေစာ ဖုန္းဆက္တယ္ဆို အေမရိကန္ကို ဆက္တဲ့သူ။ ေန႔လည္ဆို ေနာ္ေဝ။ ညဘက္ဆို အေမရိကန္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ။ က်မတို႔ေနတဲ့ ေနရာက မနက္ဆို ဟုိဘက္ကည။ ဒီေတာ့ ကမၻာ့တဖက္ျခမ္းက မိတ္ေဆြေတြ အိပ္္ေရးမပ်က္ေအာင္၊ စိတ္မၿငိဳျငင္ေအာင္ သူတို႔မအိပ္ခင္ ဖုန္းဆက္၊ အင္တာနက္နဲ႔ စကားေျပာၾကရပါတယ္။
ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ဒုကၡသည္ရဲ႕ အသံက ျငင္သာႏူးညံ့ၿပီး မ်က္ႏွာဆို ညိႇဳးက်ေနေတာ့တာ။ တဖက္လူရဲ႕ အသံကို ဖုန္းေစာင့္ေနသူေတြ မၾကားရေပမဲ့ ဒီလူအဆင္ေျပမယ္၊ မေျပဘူးဆိုတာ နားေထာင္ေနသူက ကိုယ့္အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ယွဥ္ၿပီး အေျဖထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။
ကမၻာ့တဖက္ျခမ္းက မိတ္ေဆြက ဒုကၡသည္ရဲ႕ ဖုန္းကို မွတ္မိေနရင္ သူ ေငြမေပးႏုိင္ေသးဘူး။ မေပးခ်င္ဘူးဆိုရင္ မကိုင္ပါဘူး။ တူ ... တူ ... နဲ႔ ျမည္တဲ့အသံမွာ ေျပာစရာရွိတာ ေျပာခဲ့ပါဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ဘာသာစကားအသံကိုလည္း ၾကားရႏိုင္ပါတယ္။ တခါတရံ ကိုယ္က ဆႏၵေစာၿပီး ေကာက္ကိုင္လို႔ ဖုန္းလိုင္းမီတာ တက္သြားမွာစိုးတဲ့အတြက္ တဖက္လူ အသံၾကားမွ ဖုန္းဆိုင္က ကိုင္ခိုင္းပါတယ္။ အဲဒီအခါ မွာခဲ့ပါဆိုတဲ့ အသံကိုိ ကိုယ္က နားမလည္လို႔ ေကာင္ကိုင္လိုက္ရင္ ဘာမွ မေျပာရဘဲနဲ႔ ၁ဝ ဘတ္ေလာက္ ထြက္သြားပါတယ္။
တခါတရံ တဖက္လူက ဘယ္ကဆက္မွန္းမသိလို႔ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ ဒုကၡသည္က ဝမ္းသာအားရနဲ႔ "သူငယ္ခ်င္း ငါပါကြ" ဆိုၿပီး နာမည္ေျပာလိုက္ခါမွ ဖုန္းခ်သြားတာလည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း "ဖုန္းခ်လိုက္၊ ဖုန္းခကုန္မယ္၊ ဖုန္းျပန္ဆက္လိုက္မယ္" ဆိုတဲ့ ေခြ်းသိပ္လိုက္တဲ့ စကားကို ဒုကၡသည္ကလည္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တကယ္ထင္ၿပီး ဖုန္းဆိုင္မွာ မေခၚမခ်င္း ငုတ္တုပ္ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ဖုန္းသံျမည္တိုင္း ကုိယ့္ဆီဆက္တဲ့ ဖုန္းလားဆုိၿပီး ေမွ်ာ္ရတာ ပေဒါင္လူမ်ဳိးေတြလို လည္ပင္း ေငြကြင္းစြပ္လို႔ ရတယ္။
က်ိန္းေသေပါက္ မိဘေဆြမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ တျခားဒုကၡသည္က ဖင္တၾကြၾကြျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ကို စိတ္တိုၿငိဳျငင္ၿပီး ၾကည့္မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး နာရီလက္တံေတြသာ အထက္ကေန ေအာက္ေရာက္သြားတယ္၊ ဖုန္းမလာေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဖုန္းေစာင့္ေနသူက ေခါင္းငိုက္စုိက္ခ်ၿပီး၊ ဖုန္းဆုိင္ကေန လွည့္ျပန္ရေတာ့တယ္။ ဒါက အင္တာနက္မသံုးတတ္တဲ့ ဒုကၡသည္ရဲ႕ အျဖစ္။
အင္တာနက္သံုးတတ္တဲ့ ဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ အင္တာနက္မွာထိုင္ၿပီး ကိုယ့္အီးေမးလ္ထဲ ဘယ္သူမ်ား စာပို႔ထားမလဲလို႔ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ဖြင္႔ၾကည့္ၾကရပါတယ္။ အီးေမးလ္ထဲမွာ စာေရာက္ေနရင္ သိပ္ကို ေပ်ာ္သြားတတ္ပါတယ္။ ေငြ ရရ၊ မရရ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ စာတလံုး၊ စကားတခြန္းက ဒုကၡသည္အတြက္ စိတ္ခြန္အား ျဖစ္ရပါတယ္။ အီးေမးလ္ထဲ စာမေတြ႔တဲ့အခါ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြဆီ စာပို႔ဖို႔ျပင္ရင္း ကိုယ့္ကို ကူညီႏုိင္မယ့္ မိတ္ေဆြ အီးေမးလ္အေကာင့္က မီးေလးလင္းေနရင္ ထိတ္ခနဲ ဝမ္းသာသြားၿပီး ဂ်ီေတာ့နဲ႔ စကားေျပာရေအာင္ လွမ္းေခၚဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။ ဒီမွာတင္ လွမ္းေခၚမယ္ စိတ္ကူးေနတုန္းက တဖက္က မီးအစိမ္းေရာင္ေလး ပိတ္သြားၿပီ။ စကားေတာင္ မေျပာလုိက္ရပါဘူး။ ေနာင္ၾကံဳတဲ့အခါ "မင္းတုိ႔ လိုင္းေပၚက ဆင္းဆင္းမသြားပါနဲ႔ကြာ။ ပိုက္ဆံေတာင္းဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေလး ေျပာခ်င္လို႔ပါ" လို႔ ေတာင္းပန္ရတယ္။
ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးေတြကို ျပန္ေျပာျပတဲ့သူေတြနဲ႔အတူ ရယ္ေမာရင္း၊ ဟာသလုပ္ရင္း က်မတို႔ပါ ဝမ္းနည္းနာက်င္ခဲ့ရဖူးတယ္။
မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့သူေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူတကြ ယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးဆိုတဲ့ စကားေတြ ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ဘာ့ေၾကာင့္ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရပါသလဲ။ ဒုကၡသည္ဘဝမွာ ကိုယ္႔ကိုယ္နဲ႔ သူမ်ားစိတ္ ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေရွ႕အနာဂတ္ခရီးကို ကိုယ္မပိုင္ပါဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ ေရွ႕ခရီးဟာ ေမွ်ာ္မွန္းထားတဲ့ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြထက္ ပိုမိုၾကာရွည္လာတဲ့အခါ၊ ဘာမွမထူးျခားလာဘဲ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့အခါ လက္ရွိဘဝရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ဒုကၡက ပိုလို႔ၾကီးမားလာပါတယ္။
ဒီအခါမွာ အိမ္တြင္းေရး ပဋိပကၡေတြ ေန႔စဥ္လို ရွိလာတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ အသုိင္းအဝိုင္းမွာလည္း ဆက္ဆံေရးေတြ ထိလြယ္၊ ရွလြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ လူဆိုတာ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေရာက္လာရင္ ထြက္ေပါက္ရွာခ်င္ၾကတာ သဘာဝပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္ကုထံုးေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ္႔ပညာေပး ေဆြးေႏြးပြဲေတြ အေခါက္ေရ စိပ္စိပ္လုပ္လာရတယ္။ ဒီၾကားထဲကပဲ စခန္းအျပင္ဘက္က အရက္ဆုိင္ပိုင္ရွင္ ကားဝယ္ႏိုင္သြားပါတယ္။
က်မတို႔ ဒုကၡသည္ေတြ လက္ရွိဘဝက လြတ္ေျမာက္ဖို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေတြ႔ရင္ ဘာထူးလဲ၊ ဘာၾကားလဲဆိုၿပီး ေမးၾကတာ အေလ့အက်င့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီအခါမွာ သတင္းဆိုတာအမ်ဳိးမ်ဳိး။ စကားအပို၊ စကားအကားေတြလည္း ရွိလာတယ္။ သတင္းမွားေနရင္လည္း ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူမွ စိတ္မဆိုးႏိုင္ၾကပါဘူး။ သတင္းေတြက က်မတို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ အရာမို႔လား။
က်မတို႔ကို ခိုလႈံခြင့္ ေပးထားတဲ့ အိမ္ရွင္ႏိုင္ငံရဲ႕ သတင္း၊ ကမၻာ့သတင္း၊ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ သတင္း၊ ေရွ႕ခရီးအတြက္ သတင္း - ဒီသတင္းေတြနဲ႔ က်မတို႔ ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ေနရပါတယ္။ စိတ္အားတက္ၾကြစရာ သတင္းၾကားရင္ လူက လန္းဆန္းသြားၿပီး ၾကည္လင္သြားတယ္။ စိတ္ထိခိုက္စရာ သတင္းၾကားရင္လည္း ပံုက်သြားလုိက္တာ အေတာ္နဲ႔ နာလန္မထူၾကပါဘူး။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ပုဂၢလိက သတင္းေတြကလည္း တဦးပိုင္မဟုတ္ပဲ အမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ သတင္းေတြလည္း ပါလာတတ္ပါတယ္။
တတိယႏိုင္ငံကို မိသားစုအရင္းေတြထဲက အရင္ထြက္သြားႏွင့္သူေတြရဲ႕ နယ္ေျမသစ္က အေတြ႔အၾကံဳကို မိသားစုကို လွမ္းေျပာၾကတယ္။ ဘာသာစကားအခက္အခဲနဲ႔ ကမၻာ့စီးပြားေရး အက်ပ္အတည္းေၾကာင့္ အလုပ္ရွာမရတဲ့အေၾကာင္း၊ အလုပ္မေရြးဘဲ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္ဖို႔ လိုေၾကာင္း၊ ဒီသတင္းေတြ ၾကားၿပီး မနက္စာ မနက္၊ ညစာ ည ရွာစားေနရတဲ့သူေတြလည္း အဂၤလိပ္စာ-အဂၤလိပ္စာ-အေမရိကန္ အသံထြက္ဆိုတဲ႔ အသံေတြနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ၿပီး အင္ဖက္မိုး၊ ဝါးခင္း၊ ဝါးကာထဲက အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ အသံေတြ ဟုိက၊ ဒီက ေန႔ည ထြက္လာပါေတာ့တယ္။
ဒုကၡသည္ အိမ္ရွင္မေတြကလည္း သတင္းေတြထူးလာဖို႔ သူတို႔ယံုၾကည္ရာနဲ႔ သူတို႔ ၾကိဳးစားျပန္ပါတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ေျမၾကီးေတြမ်ား ဘာအပင္စုိက္စုိက္ သန္သန္မာမာနဲ႔ အားရပါးရ သီးတတ္ပြင့္တတ္ပါတယ္။ တမင္ စုိက္ပ်ဳိးစရာမလိုဘဲ လွီးခြ်တ္ေဆးေၾကာရင္း က်သြားတဲ့အေစ့က အပင္ထေပါက္ရင္ေတာင္ ရွင္သန္ၾကီးထြားတဲ့ ေျမမ်ဳိးပါ။ ဒီေတာ့ င႐ုတ္၊ ဖ႐ံု၊ သေဘၤာပင္ဆိုတာ ေျမလြတ္ရွိတဲ့ အိမ္ေတြမွာ ေတြ႔ရပါၿပီ။ အခုေတာ့ အိမ္ေရွ႕က သေဘၤာပင္ေတြ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ဘုန္းၾကီးတပါးက ေျပာတယ္။ "အိမ္ေရွ႕မွာ သေဘၤာပင္ရွိရင္ ကိုယ္သြားမယ့္ခရီး ၾကန္႔ၾကာတယ္တဲ့"။
ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ေန႔စဥ္ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ သေဘၤာပင္ေလးေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ေပ်ာက္ကုန္ေတာ့တာ။ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ခုတ္ႏိုင္တဲ့ ၾသဇာရွိေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အိမ္ရွင္မေတြကေတာ့ ေခါင္းမာတဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးကို ဥပါယ္တံမွ်င္နဲ႔ "သေဘၤာပင္ ေလတိုက္လို႔ လဲသြားၿပီ" ဆိုၿပီး ေျမလွန္လိုက္ရတာပါပဲ။ သေဘၤာပင္ခုတ္လိုက္လို႔ "ဘယ္သူေတာ့ လက္ခံစာရၿပီ"၊ "ဘယ္ဝါေတာ့ ထြက္ဒိတ္က်ၿပီ" ဆိုတဲ့ စကားေတြကလည္း ဒုကၡသည္အတြက္ေတာ့ စိတ္ခြန္အားတမ်ဳိးပါပဲ။
ဒုကၡသည္စခန္းထဲမွာ ရင္နဲ႔အမွ် ေၾကကြဲစရာေကာင္းလွတဲ့ ေန႔စြဲေတြနဲ႔ တထိတ္ထိတ္ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့သူေတြထဲက တတိယႏိုင္ငံ ထြက္ခြာသြားမယ့္ မိတ္ေဆြေတြကို စခန္းထဲမွာ ေနရဦးမယ့္ သူေတြက လိုက္ပို႔ၾကပါတယ္။
နီရဲေနတဲ့ ႏို႔ဖိုးေျမၾကီးကို သူတို႔ ထပ္ထိစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ မဲေဆာက္ကိုသြားမယ့္ ကားျပာၾကီးရဲ႕ စက္ႏႈိးသံက တတိယႏုိင္ငံကို ထြက္ခြာသြားမယ့္ ဒုကၡသည္ကို ဒုကၡသည္စခန္းထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တဲ့ အသံျဖစ္ၿပီး၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္မိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ေတာ့ ခြဲခြာျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ကားျပာၾကီးေပၚကို တက္သြားသူရဲ႕ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္သြားတဲ့ စိတ္၊ ကိုယ္ႏႈတ္အမႈအယာက လိုက္ပို႔သူေတြဆီပါ တဒဂၤကူးစက္သြားပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ စကားဆိုရင္း လြမ္းေဆြးအားငယ္လို႔ က်န္ခဲ႔ပါတယ္။
ႏို႔ဖိုးေတာေတာင္ဝန္းက်င္မွာ လမ္းအတူေလွ်ာက္ခဲ့၊ ေရအတူထမ္းခဲ့၊ ထင္းအတူေကာက္ခဲ့၊ ရာသီအလိုက္ အသီးအႏွံေတြ ရွာေဖြခဲ့၊ ရိကၡာ အတူထုတ္ခဲ့၊ လာ ဟူး ၾကာ ေစ်းေန႔ကို အတူသြားခဲ့၊ ဒုကၡကို အတူမွ်ေဝခံစားခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီးဆံုး လူေတြကို ကားေပၚကလူေတြက လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ရင္း "ဟုိေရာက္ရင္ မုန္႔ဖိုးေပးလိုက္မယ္" ... တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့။ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကလည္း ေမွ်ာ္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ..... ဒါေပမဲ့ေပါ့။ ကမၻာ့စီးပြားေရးကပ္ၾကီးက အားလံုးကို ထိခိုက္ေစခဲ့ပါတယ္။
ဒုကၡသည္ စခန္းထဲမွာေတာ့ အင္တာနက္၊ ဖုန္းလိုင္းေတြ ဒုန္းဆိုင္းေနတုန္းပါပဲ။
No comments:
Post a Comment