ဥစၥာဓန မက္ေမာသူမ်ား

အညၾတေတာ္လွန္ေရးသမားတဦး

ဥစၥာဓန မက္ေမာသူမ်ားလို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ဥစၥာဓန မမက္ေမာတဲ့လူ ဘယ္မွာရွိလို႔လဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ မက္ေမာတယ္လို႔ ဆိုရာမွာ ဥစၥာဓနကိုရယူဖို႔ လမ္းစရွိသူေတြ တနည္းအားျဖင့္ ရယူႏိုင္ဖို႔ အေနအထားရွိသူေတြကိုသာ ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကုန္းေကာက္စရာ ဘာတခုမွမရွိေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲႏံုခ်ာရွာလြန္းသူေတြကိုေတာင္ “ဥစၥာဓနေတြ မလိုခ်င္ဘူးလား” လို႔ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေလးေမးရင္ “လိုခ်င္တာေပါ့” လို႔ ျပန္ေျဖ႐ံုမက ေမးသူကိုပါ “ဒီလို အရည္မရ အဖတ္မရတဲ့ ေမးခြန္းကို ဘာျဖစ္လို႔ ေလကုန္ခံၿပီး ေမးေနေသးလဲ” လို႔ အျပစ္တင္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ပါ ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါဦးမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဥစၥာဓန မက္ေမာတယ္ဆိုတာ အဲဒီလို ဘ၀နင္းျပား ျဖစ္ေနရွာရသူေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ဆိုလိုပါတယ္။

မိဘလက္ထက္က လက္ငုတ္လက္ရင္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္း သို႔မဟုတ္ အရင္းအႏွီး တစံုတရာ သို႔မဟုတ္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အၾကားအျမင္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ အဆက္အသြယ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း တစံုတရာရွိသူေတြ အစရွိတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကို ရရွိပိုင္ဆိုင္ထားသူေတြကလည္း ဥစၥာဓနကို ‘မက္ေမာအား’ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီေဆာင္းပါးမွာ သူတို႔တေတြ ဥစၥာဓန မက္ေမာတဲ့ အေၾကာင္းကိုလည္း ေဆြးေႏြးစရာမရွိပါ။

ေနာက္တမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္သန္းေရႊတို႔လို အတုလံအတုမရွိတဲ့ အာဏာ (ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ဌာေနမွာပါ) ပိုင္စိုးထား သူေတြအဖို႔ေတာ့ ‘ဥစၥာဓနမက္ေမာအား’ အရွိဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ သိေတာ္မူၾကတဲ့ အတိုင္းပါပဲ၊ မက္ေမာလြန္းအားႀကီးလို႔ ရာဇဣေႁႏၵေတာင္မဆည္ႏိုင္ၾကဘဲ ရေလလိုေလ အိုတေစၧ ျဖစ္ေနၾကတာေတြ။ ‘ေရႊလက္တို႔ ဘုရင္ႀကီး’ လို သူတို႔လက္နဲ႔တို႔ရာ ေရႊျဖစ္ေနၾကတာေတြကေတာ့ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ ထပ္ေနပါၿပီ။ မီဒီယာမွာ မၾကားခ်င္၊ မဖတ္ခ်င္အဆံုးပါ။

က်ေနာ္ေဆြးေႏြးတင္ျပခ်င္တာက ‘သန္း ၄၀ (ခုေတာ့ သန္း ၅၀၊ ၆၀ ေလာက္ရွိေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္) ျပည္သူေတြအတြက္’ တို႔၊ ‘(---) လူမ်ိဳးအတြက္လုိ႔’ ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ တြင္တြင္ေျပာၿပီး ဥစၥာဓန မက္ေမာတဲ့ လူေတြရဲ႕ ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာထားတဲ့ ေစတနာဆိုတာနဲ႔ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗမာျပည္ရဲ႕ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ လူမ်ဳိးေရးအေျခခံတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ လူမ်ိဳးေရးအဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အမ်ားအားျဖင့္ မိမိတို႔လူမ်ိဳးထဲမွာ လူတန္းစားေတြ တည္ရွိေနတယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္ မျပဳၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ အဖြဲ႔အစည္း တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းရာမွာ မိမိတို႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ ဘယ္လူတန္းစားရဲ႕ အဖြဲ႔အစည္း သို႔မဟုတ္ ပါတီလဲဆိုတာကို သတ္မွတ္ထားျခင္း မရွိၾကပါဘူး။ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႔အစည္းေတြက်ေတာ့ အမ်ဳိးသားေရး ေႂကြးေၾကာ္ေပမယ့္ လူတန္းစားတည္ရွိမႈကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီး မိမိအဖြဲ႔အစည္းဟာ ဘယ္လူတန္းစားကို အေျခခံတယ္၊ ဘယ္လူတန္းစားရဲ႕ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္တယ္ ဆိုတာကို သတ္မွတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။ သာဓကအားျဖင့္ဆိုရင္ တခ်ိန္တုန္းက ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ KNUP ပါတီ။တကယ္ေတာ့ (ဘံုစနစ္က်င့္သံုးေနတဲ့ ေရွးေဟာင္းလူ႔အဖြဲ႔အစည္းအဆင့္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြကလြဲရင္) လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူတန္းစားေတြ တည္ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကို အသိအမွတ္ျပဳၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ လူတန္းစားေတြတည္ရွိေနတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူမႈအျခင္းအရာေတြမွန္သမွ်ဟာ လူတန္းစားနဲ႔ ကင္းလြတ္တာရယ္လို႔ ဘာတခုမွ မရွိပါဘူး။ ယဥ္ေက်းမႈမွာေတာင္မွ အခြင့္ထူးခံလူတန္းစားရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ (elite culture) နဲ႔ အမ်ားျပည္သူ႔ယဥ္ေက်းမႈ (popular culture) ရယ္လို႔ ကြဲျပားျခားနားပါတယ္။ အက်ဳိးစီးပြားခ်င္း အျပန္အလွန္ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေနၿပီး အက်ိဳးစီးပြားခ်င္း လုေန သို႔မဟုတ္ ထိန္းညိႇေနရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ လူတန္းစားတည္ရွိမႈကို အသိအမွတ္မျပဳတာဟာ ပကတိအျဖစ္မွန္ကို မျမင္တာ သို႔မဟုတ္ တမင္ျငင္းကြယ္တာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတရပ္ဟာ မိမိဘယ္လူတန္းစားရဲ႕ ပါတီလဲဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳရမွန္း မသိ သို႔မဟုတ္ အသိအမွတ္မျပဳေပမယ့္ အဲဒီပါတီဟာ လူတန္းစားတရပ္ရပ္ရဲ႕ ပါတီျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

ဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေဆြးေႏြးရာမွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းတခုထဲက ပညာတတ္လူငယ္တေယာက္က “က်ေနာ္တို႔ပါတီက ဘယ္လူတန္းစားရဲ႕ ပါတီလဲဆိုတာ သတ္မွတ္ထားတာ မရွိဘူးဆိုေတာ့ ဧကႏၲ ဓနရွင္ေပါက္စလူတန္းစားပါတီလား၊ “ဓနရွင္ လူတန္းစားပါတီလား တခုခုေတာ့ တခုခုပဲဗ်” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္စဥ္ထဲမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္ အဲဒီလို အဖြဲ႔အစည္းေတြထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး လုပ္ခြင့္ဟာ ထုတ္ျပန္ေၾကညာၿပီး ျပ႒ာန္းေပးစရာေတာင္မလိုတဲ့ သေႏၶပါ အခြင့္အေရး ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္လိုက္ ငယ္သားကေန ေခါင္းေဆာင္ထိပ္သီးပိုင္းအဆင့္အထိ စီးပြားေရးလုပ္ပါတယ္။ ဥစၥာဓန ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ “ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ရတာေပါ့” လို႔ ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္အဆင့္ရွိသူတေယာက္က ေျပာပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ အဖြဲ႔အစည္းက ရဲေဘာ္တဦးခ်င္းရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ မေထာက္ပံ့ဘူးလားလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ ဘယ္လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းမဆို ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ဒါကို ‘ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးအတြက္’ လို႔ နားလည္ထားပံုမရပါဘူး။ အတိအက်ေျပာရရင္ ‘ေတာမခိုခင္တုန္းက ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ စား၀တ္ေနေရး အဆင့္အတန္းမ်ိဳး သို႔မဟုတ္ သည့္ထက္မကတဲ့ စား၀တ္ေနေရး အဆင့္အတန္းမ်ဳိး ရရွိေရးအတြက္’ လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။

ေက်ာင္းသားလူငယ္ဘ၀ကတည္းက ေတာခိုလာခဲ့ၿပီး ခု ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္ေနသူတဦးက သူ႔မွာပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ သားသားနားနား အိမ္တလံုးရယ္၊ သိန္းရာေပါင္းမ်ားစြာ ကာလတန္ဖိုးရွိတဲ့ စီးပြားေရးပိုင္ဆိုင္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ “ေတာ္လွန္ေရးထဲေရာက္လာတုန္းက လက္ခ်ည္း ဗလာသက္သက္ပဲဗ်။ ဒါေတြက ေနာက္မွ ျဖစ္လာတဲ့ ဟာေတြပါ” လို႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျပာပါတယ္။ (သူဒီလိုေျပာေတာ့ ဥပေဒေဘာင္ထဲက ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တဦးရဲ႕ သိန္းတေထာင္ေက်ာ္တန္ ဆိုင္ခန္းတခန္း စစ္အစိုးရရဲ႕ အသိမ္းခံရေၾကာင္း သတင္းကို သြားသတိရမိပါေသးေတာ့တယ္။)

မိမိလူမ်ဳိးအတြက္ လုပ္ေနပါတယ္လို႔ ေျပာရင္း မိမိလူမ်ဳိးရဲ႕ အမ်ားတကာ အမ်ားစုႀကီးမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာတေယာက္ ေရးခဲ့သလို ‘ေတြ႔ရာအႏုပ္၊ ေဟာင္းညစ္ပုပ္တဲ့၊ ႐ုပ္ပံုလႊာထဲ’ ဒံုရင္း ဒံုရင္းပဲ ျဖစ္ေနၾကရွာတာကို လူခ်မ္းသာ ‘ေတာ္လွန္ေရးသမား’ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ မျမင္ေလေရာ့သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ‘ဒို႔ေကာင္းစားတာ ဒို႔လူမ်ဳိး ေကာင္းစားတာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ့။ ဒို႔လူမ်ဳိးေတြ ဂုဏ္ယူစရာေပါ့လို႔ လူမ်ဳိးေရးအျမင္နဲ႔ ႐ိုးသားစြာ ျမင္ေနေရာ့သလားမသိပါ။

လူမ်ဳိးေရးအျမင္ေလာက္ပဲရွိတာ၊ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးထဲမွာ လူတန္းစားေတြ ရွိေနျခင္း၊ အဲဒီလူတန္းစားေတြရဲ႕ အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံေရး၊ လူတန္းစားတရပ္ခ်င္းရဲ႕ (ေတာ္လွန္ေရးမွာ ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့) အခန္းက႑ေတြကို အသိအမွတ္မျပဳတာ သို႔မဟုတ္ အသိအမွတ္မျပဳနိင္တာေတြေၾကာင့္ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ေလာက္သာရွိတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားရွာရင္း နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ၾကတာကို သမိုင္းမွာ အထင္အရွားေတြ႔ရပါတယ္။ သာဓကအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ (၁၉၂၀) ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္က ေပၚထြက္လာခဲ့တဲ့ ၀ံသာႏုအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားစုဟာ ငါးေထာင္စား အမတ္ရာထူးနဲ႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီသက္သက္သာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခ်န္ေကရွိတ္ဟာ အဲဒီေခတ္က တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ အခ်မ္းသားဆံုးပုဂၢိဳလ္ (၄) ဦးထဲက တဦးအပါအ၀င္ျဖစ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ က်ဆံုးသြားခဲ့ ပါတယ္။

ဗမာျပည္ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရ အဆက္ဆက္မွာ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူေတြမွန္သမွ် (ယူဂ်ီလႈပ္ရွားသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တရား၀င္ပါတီေတြထဲက လႈပ္ရွားသူေတြပဲျဖစ္ျဖစ္) အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း၊ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကရပါတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း (ေျပာမယ္ဆိုရင္) ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္း ကိုယ့္စီးပြားေရး ကိုယ္လုပ္တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသေရြ႕ေတာ့ မခ်မ္းသာႏိုင္ၾကပါဘူး။ အတိုက္အခံေတြကို အၿငိႇဳးတႀကီးနဲ႔ ဥပေဒလက္လြတ္ ဖိႏွိပ္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရေအာက္မွာ ခ်မ္းသာလာဖို႔ ေနေနသာသာ မူလက ခ်မ္းသာခဲ့ၾကသူေတြေတာင္ စီးပြားပ်က္သြားၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတိို႔စီးပြားေရးေတြကို ပံ့ပိုးေပးမယ့္ သို႔မဟုတ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ့္ အာဏာလက္ကိုင္မရွိတဲ့အျပင္ နဂါးတို႔မ်က္ေစာင္းလို အေၾကာင္းသံုးပါးမေရြးတဲ့ စစ္အာဏာရဲ႕ သံဖေနာင့္ေအာက္မွာ နင္းသမွ် ေၾကၾကရပါတယ္။

ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အင္အားစုေတြထဲက ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူေတြရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကေတာ့ အာဏာနဲ႔ဖက္ထား တဲ့ လုပ္ငန္းေတြျဖစ္ပါတယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ပဲလုပ္လုပ္၊ မိမိရဲ႕သားမယားေတြကဘဲလုပ္လုပ္ အနည္းဆံုးေတာ့ အာဏာရဲ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမႈရွိေနပါတယ္။ ေျမယာေတြဆိုရင္ အလကားေတာင္ ရႏိုင္တဲ့အျပင္ ဘယ္သူမွ မ်က္ေစာင္းေတာင္ ထိုးရဲၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး လုပ္ထားတဲ့ အဖ႔ြဲအစည္းအခ်ဳိ႕ရဲ႕ အခ်ဳိ႕ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဆိုရင္ စစ္အစိုးရနဲ႔ နားလည္မႈယူၿပီး မိမိအမ်ဳိးသားျပည္သူေတြရဲ႕ ေျမယာေတြကိုေတာင္ ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ သိမ္းယူတဲ့ သတင္းေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ (ဥစၥာဓန မက္ေမာလိုက္ပံုမ်ား ကိုယ္ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ လူမ်ဳိးေရးဆိုတာကိုေတာင္ ဖြတ္ေမ့ ပတတ္ေမ့ ေမ့ေနတဲ့အထိပါပဲ)။

သည့္ထက္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနတာကေတာ့ စစ္အစိုးရက သူ႔ရဲ႕အာဏာစက္ကို အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး နယ္ေျမေတြထဲ အထိ တိုးခဲ်႕လာၿပီး မိမိျပည္သူေတြအေပၚ ထင္သလို ရမ္းကားေနပါလ်က္နဲ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္းစစ္လိုက္ရင္ ဥစၥာဓန မက္ေမာမႈေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရးထိန္းသိမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သည္းခံေနရတယ္’ လို႔ အေၾကာင္းျပပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးက ျပည္သူအတြက္လား၊ ျပည္သူက ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရး’ အတြက္ လည္စင္းခံေပးေနရ မွာလားလို႔ ျပန္ေမးရပါလိမ့္မယ္။

အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး အဖြဲ႔အစည္းတခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္က ျပည္သူလူထုအတြက္ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္တာကို လူသိရွင္ၾကား ၀န္ခံတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အခု ကာကြယ္မေပးႏိုင္ရင္လည္း ေနာင္ ကာကြယ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြလုပ္ေနပါသလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ကိုယ့္စီးပြားေရးကိုယ္ လုပ္ေနတာကလြဲလို႔ ဘာတခုမွမေတြ႔ရတာ အမွန္ပါ။ “လူႀကီးေတြ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆံုတဲ့အခါဗ်ာ၊ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းမေျပာၾကဘဲ သူတို႔စီးပြားေရးအေၾကာင္းပဲ သူတို႔ေျပာၾကတယ္ဗ်ာ” လို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ကားနဲ႔ ေမာင္းပို႔ေပးရတဲ့ ကားဆရာတေယာက္က စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေျပာျပတာကို က်ေနာ္အမွတ္ရမိပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၅) ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က နယ္ေျမတခုမွာ ဘုရင္ႀကီးတပါးလို မင္းမူေနတဲ့ နယ္ျမတပ္မႉးတေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ဘုရင္ႀကီးတပါးလို လူအမ်ား သူ႔ကို ေမာ္မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ အာဏာစက္ စူးရွလွေၾကာင္းကို သူကိုယ္တိုင္လည္း သိပါတယ္။ သူက စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ပါတယ္။ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ တခ်က္လႊတ္ အာဏာရွိသူ စီးပြားေရးလုပ္ရင္ အရင္းအႏွီးေငြေၾကး စိုက္ထုတ္စရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ အျမတ္ကလည္း ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေတာ့သူဟာ ဗမာျပည္သူပုန္ထဲမွာ အခ်မ္းသာဆံုးသူပုန္ေတြထဲက တေယာက္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္တဦးရဲ႕ (ခ်ီးမြမ္းတာလား၊ ကဲ့ရဲ႕တာလားေတာ့ က်ေနာ္ မေ၀ခြဲတတ္ပါ) အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာၾကားတာကို ခံရသူတဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတပ္မႉးကပဲ ေျပာျပလို႔ သိရတာပါ။ သူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ရန္သူ႔တပ္ထဲက စစ္ဗိုလ္တေယာက္ကေတာ့ “ဒီေကာင္ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ ဒို႔ဆီ ေရာက္လာမွာပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္တဲ့။ (အဲဒီရန္သူ႔တပ္ကေန ေတာ္လွန္ေရးထဲကို ကူးေျပာင္းလာတဲ့ စစ္သားတေယာက္က ေျပာျပလို႔ သိရတာပါ။) အဲဒီမွန္ေသာ သစၥာစကားနဲ႔ ေလ်ာ္ညီစြာပဲ အဲဒီတပ္မႉးဟာ မၾကာခင္ကာလမွာ သစၥာေဖာက္ လက္နက္ခ်သြားခဲ့ပါတယ္။

မၾကာေသးခင္ ႏွစ္မ်ားအတြင္းကပဲ အဖြဲ႔အစည္းတခုထဲက အလတ္တန္း ေခါင္းေဆာင္အဆင့္ရွိသူတဦးက သူ႔ကိုယ္သူ မလံုတာေၾကာင့္ဘဲလားေတာ့ မသိပါ။ “က်ေနာ္ေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုယ့္စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လုပ္ငန္းတခုလုပ္ထားတယ္” လို႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေျပာရင္း က်ေနာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ဆိုတာ ဘယ္အဆင့္အတန္းေလာက္ရွိတဲ့ စား၀တ္ေနေရးလဲလို႔ ေမးစရာရွိပါတယ္။ အသက္တေခ်ာင္း ရွင္သန္႐ံု စား၀တ္ေနေရးလား၊ ေတာသူေဌးတေယာက္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းရွိတဲ့ စား၀တ္ေနေရးလား။ သူ႔ဇနီးကလည္း ျပည္တြင္းနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသမွာ ကုန္ကူးေနတာပါ။ ဒီေလာက္နဲ႔ အားမရေသးလို႔ သူေဌးျဖစ္လုပ္ေနတယ္လို႔ပဲ က်ေနာ္နားလည္လိုက္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ (ဟိေတာပေဒသပံုျပင္ထဲကလား၊ ရာမာခရစ္ရွနာ ပံုျပင္ထဲကလား မမွတ္မိေတာ့ပါ) ပံုျပင္တပုဒ္ကို ေျပးသတိရမိပါတယ္။ ပုံျပင္ရဲ႕ လိုရင္းအခ်က္ကေတာ့ …

ေရွးေရွးတုန္းက ရေသ့ႀကီးတပါးက ေတာထဲမွာ အရည၀ါသီ ေတာမွီသတင္းသံုးဖို႔ ေတာထြက္လာရာမွာ တပည့္တေယာက္က သူလည္းအတူလိုက္ၿပီး တရားအားထုတ္လိုပါတယ္တဲ့။ ရေသ့ႀကီးက အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို စမ္းသပ္တဲ့အေနနဲ႔ ရြာနဲ႔ မနီးမေ၀းေတာစပ္ မွာ အစမ္းသေဘာနဲ႔ တရားအားထုတ္ဖို႔ ေနရစ္ခဲ့ၿပီး ႏွစ္ဘယ္၍ ဘယ္မွ်ၾကာၿပီးမွ ေတာနက္ထဲကို လိုက္ခဲ့ဖို႔ မိန္႔ေႁခြခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီရေသ့သစ္ဟာ ဆရာရေသ့ႀကီးရဲ႕ စကားအတိုင္း ေတာစပ္မွာ တရားအားထုတ္ေနရစ္ခဲ့ပါတယ္တဲ့။ ေန႔တိုင္းေရခ်ဳိးၿပီး ခ်ဳံေပၚတင္လွန္းထားတဲ့ သင္းပိုင္ဟာ ႂကြက္ကိုက္ခံရပါတယ္တဲ့။ ႂကြက္ရန္ကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ ရြာထဲမွာ ေၾကာင္တေကာင္ အလွဴခံပါတယ္။ ေၾကာင္တေကာင္ရေတာ့ ေၾကာင္အတြက္ ႏြားႏို႔အလွဴခံရျပန္ပါေရာ။ ႏြားႏုိ႔ ေန႔တိုင္းအလွဴခံရေတာ့ ရြားသားေတြက သူ႔အတြက္ ႏြားမတေကာင္ လွဴရျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏြားမအတြက္ ျမက္လိုလာျပန္ေရာ။ ရြာသားေတြကလည္း ႏြားအတြက္ ျမက္ခင္းလုပ္ေပးရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ ႏြားေတြ ေပါက္ပြားလာျပန္ေတာ့လည္း ႏြားေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ထိန္းေက်ာင္းဖို႔ လူတေယာက္ လိုလာျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အတြက္ မိ္န္းမတေယာက္ ရွာေပးရျပန္ပါတယ္တဲ့။ ဆရာရေသ့ႀကီးက အစမ္းသေဘာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏွစ္ေရာက္လို႔ ေတာစပ္ကို ထြက္လာၿပီး ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မူလေနရာမွာ အိမ္ရာ၊ လယ္ေျမ၊ ကြၽဲႏြားတိရစၧာန္၊ ကေလးသူငယ္ေတြနဲ႔အတူ သူ႔တပည့္ကို လူ၀တ္ေၾကာင္အျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့ တယ္တဲ့။ ပံုျပင္ရဲ႕လိုရင္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။

ေတာ္လွန္ေရးထဲက ဥစၥာဓနမက္ေမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူတို႔တေတြ မူလက ေျပာခဲ့တဲ့၊ သန္း (၄၀) ျပည္သူအတြက္တို႔၊ မိမိအမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတို႔၊ ဘာျပည္၊ ညာျပည္ရရွိေရးတို႔ ဆိုတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ “အတိတ္ကို အတိတ္မွာပဲ ထားခဲ့ပါရေစလား’ လို႔ ဆိုေနပံုရပါတယ္။

တကယ္အရင္းစစ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားနဲ႔ ေတာပုန္းဓားျပရဲ႕ၾကားမွာ ျခားထားတဲ့ စည္းကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးအသိရယ္၊ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးအသိက လမ္းၫႊန္ျပထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါပဲ။ အမ်ားျပည္သူေတြ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရးပါပဲ။ ဖိိႏွိပ္သူဆိုတာ ဘယ္လူမ်ဳိးကပဲ ဖိႏွိပ္ဖိႏွိပ္၊ မိမိအမ်ဳိးသားခ်င္းပဲ ဖိႏွိပ္ဖိႏွိပ္ အတူတူပါပဲ။ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကို မိမိလူမ်ဳိးထဲက လူတန္းစားတစားရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈနဲ႔ အစားထိုးတာကို ေတာ္လွန္ေရးလို႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မိမိအမ်ဳိးသားကို မိမိကိုယ္တိုင္က ဖိႏွိပ္ေနၿပီး တျခားလူမ်ဳိးရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကိုသာ လက္ညႇိဳးထိုးျပေန႐ံုနဲ႔ မိမိျပည္သူက မိမိကို ေထာက္ခံမွာမဟုတ္တာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။

လက္ရွိ ျမင္ေနရတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ရန္သူက သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ သူ႔အင္အားကို ႀကီးထြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ မိမိမွာေတာ့ မိမိအင္အားႀကီးထြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူးဆိုတာ အခု လယ္ျပင္မွာ ဆင္သြားသလို ျမင္ေနရတယ္ မဟုတ္ပါလား။ မိမိဘာေတြလုပ္ေနမိသလဲ၊ မိမိရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကေကာ မိမိအက်ိဳးစီးပြားအတြက္လား မိမိျပည္သူအတြက္လား ဆိုတာကို ျပန္သံုးသပ္မွသာ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ေရာက္မွာပါ။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနပါတယ္လို႔ေျပာၿပီး ဥစၥာဓန မက္ေမာသူေတြကို ေတာ္လွန္ေရးသမားလို႔ ေခၚႏိုင္မွာတဲ့လား။

ေတာတြင္းေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဆိုတာ လက္နက္ကိုင္ၿပီး မိမိနယ္ေျမက ျပည္သူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနၾကရသူေတြပါ။ က်ေနာ္ ေတြ႔ဖူးႀကံဳဖူးခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေတြအရဆိုရင္ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ တေယာက္ဟာ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာဘာလဲ ဆိုတာကို နက္နက္နဲနဲ နားမလည္ရင္ (ဆိုလိုတာက ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ရန္သူဘက္လွည့္ၿပီး ေသနတ္ပစ္ေဖာက္တာ ေလာက္ပဲ ဆိုတာေလာက္သာ နားလည္ထားျခင္းပါပဲ) သို႔မဟုတ္ နားလည္ေအာင္ ပညာမေပးရင္ သို႔မဟုတ္ အမ်ားျပည္သူအေပၚ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ အႏိုင္မက်င့္ႏိုင္ေအာင္ တင္းက်ပ္တဲ့ စည္းကမ္းနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဖန္တီးထားတဲ့ အေျခအေနတရပ္ (ဆိုလိုတာက ျပည္သူကို အာဏာအပ္ႏွင္းထားတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရး) နဲ႔ျဖစ္ေစ ထိန္းခ်ဳပ္ ခြၽန္းအုပ္မထားရင္ အဲဒီလက္နက္ကိုင္ကို ေတာပုန္းဓားျပတေယာက္လို႔သာ ဆိုႏိုင္ေၾကာင္းပါ။